Top Nostalgie #5

Ik schrijf eigenlijk altijd over mijn ervaringen in hardloopwedstrijden maar ik wil de komende tijd ook wat andere dingen oppakken hier. Zo wil ik, bijvoorbeeld, meer over de verschillende series die ik kijk plaatsen, maar ook over een andere hobby van me: Gamen.

Ik heb, vooral in m’n jongere jaren, heel veel tijd gestoken in gamen. Van vroeger bij vrienden op de NES (Nintendo Entertainment System) en de SNES (Super Nintendo Entertainment System) tot nu op de PC.

Waar ik het in dit stukje over wil hebben? Nou, het leek mij leuk om een top 10 te maken van spellen waar ik het meeste plezier aan beleefd heb. Sommige van deze speel ik heel af en toe nog wel eens, puur vanwege de nostalgische gevoelens.
Dit is dus puur een lijst naar mijn mening, ik zeg niet dat de nummer 1 het beste is, hier heb ik gewoon puur de beste/leukste herinneringen bij.

Ik heb besloten hier een serie van te maken en twee keer per week een spel te “onthullen”.
Vandaag is het alweer tijd voor nummer 5! Mocht je de vorige games gemist hebben, kun je ze hier vinden:
#10, #9, #8, #7, #6

5.       World of Warcraft (2004)

Waar te beginnen bij deze? World of Warcraft (WoW) is een regelrechte sensatie, een fenomeen, een legendarisch spel misschien wel.
Er is zoveel gezegd en geschreven over dit spel, niet alleen door gamers maar dit is ook één v/d spellen die het meest besproken is buiten die wereld.
Van verhalen over ouders die hun kinderen verwaarloosden doordat ze alleen maar wouden spelen tot verwondingen en zelfs moorden door ruzies die ontstaan zijn rond WoW.
Hoe kan dit? Daar kom ik straks op terug, eerst: wat is WoW?

WoW is een zogenaamde MMORPG, dit staat voor Massive Multiplayer Online Role Playing Game, dit zal veel van jullie echter niet veel zeggen, dus leg ik dit eerst even uit.
Heel simpel: een MMORPG is een RPG maar in plaats van alleen speel je dit samen, of tegen, met duizenden andere spelers via het internet.
In een RPG maak je, je eigen personage en die maak je steeds sterker. Personages worden sterker door levels omhoog te gaan, dit gebeurt door vijanden te verslaan of door opdrachten te voltooien, en door steeds betere wapens, accessoires en kleding/bepantsering te gebruiken.

In WoW heb je, als je een personage maakt, de keuze uit acht verschillende rassen verdeeld over twee facties: de Horde (Orcs, Trolls, Tauren en Undead) en de Alliance (Humans, Dwarves, Gnomes en Night Elves).
Dan heb je ook nog de keuze uit negen verschillende “classes”, een class bepaald wat jouw personage allemaal kan. Je hebt de classes die van dichtbij vechten: Warrior, Rogue en tot op zekere hoogte Paladin, de classes die van afstand aanvallen: Hunter, Mage, Warlock en Priest en dan heb je nog de classes die van alles wat kunnen: Druid en Shaman.
Hiervan was de Paladin alleen toegankelijk voor de Alliance en de Shaman alleen voor de Horde.
Warriors werden vooral gebruikt als “tank”, zij konden veel meer hebben dan de andere classes dus zorgden zij ervoor dat de vijanden alleen hen aanvielen zodat de andere spelers zo weinig mogelijk schade leden.
Priests, Paladins, Shamans en Druids werden vooral gebruikt als “healer”, zij zorgden ervoor dat iedereen die schade leed in leven bleef.
De andere classes zorgden voor het schade toebrengen bij de vijand.

De wereld van WoW is gigantisch, het kon bijvoorbeeld voorkomen dat je ongeveer een halfuur aan het reizen was om van A naar B te komen.
De langste vlucht (een snelle manier om van A naar B te reizen) duurde ook ongeveer 10 minuten.
Andere manieren om te reizen waren: de boot, zeppelin en een tram. Ook was het mogelijk om paarden of andere beesten/voertuigen te bemachtigen waar je als speler op kon rijden, deze kon je, in tegenstelling tot de eerder genoemde vervoersmiddelen, zelf besturen.

WoW bestaat nog steeds en wordt nog steeds door miljoenen mensen van over de hele wereld gespeeld.
Waarom roept WoW dan zoveel nostalgische gevoelens bij mij op?
Dat is eigenlijk heel simpel: WoW is niet meer wat het was, buiten de discussie of het nu beter is of niet, er is gewoon heel veel veranderd.
Tot nu toe zijn er zes uitbreidingen uitgekomen, elke keer met grote veranderingen, nieuwe gebieden en een verhoogd maximale level. Waar het maximale level vroeger 60 was, is dat inmiddels al 110.
Ik heb elke uitbreiding geprobeerd maar het gevoel werd nooit meer hetzelfde als in de basisgame.
De basisgame is overigens niet meer te spelen sinds de eerste uitbreiding in 2007 uitkwam.
De roep om “Vanilla” servers (servers waar de basisgame op draait) is er al een hele tijd maar Blizzard (de makers van WoW) geven hier, tot op heden, geen gehoor aan.

Het begon bij mij al te kriebelen vanaf het allereerste moment dat ik beelden zag van WoW, ik weet ook nog goed waar dit was. Het was ongeveer een jaar voordat het spel officieel uitkwam, ik was bij Matthijs thuis en hij liet mij een filmpje zien op de computer. Vanaf dat moment wist ik dat dit spel moest spelen.
Het probleem van WoW (en de meeste andere MMORPGs) is dat je niet klaar bent met de aanschaf van het spel, je betaalt namelijk ook nog een bedrag per maand om het te kunnen spelen, een soort abonnement.
Ik had op dat moment nog geen werk dus ik was afhankelijk van het zakgeld dat ik van m’n ouders kreeg.
Toen het spel uitkwam begon ik redelijk snel met spelen, dit kon ik doen omdat iemand, die ik kende via andere games, mij op z’n account liet spelen.
Elke keer als hij dan wou spelen kreeg ik bericht dat ik moest afsluiten. Dit heb ik zo een paar maanden volgehouden, tot ik een baan kreeg en het spel zelf besloot te kopen.
Op het account van die bekende van mij was ik, in al die maanden, niet hoger dan level 53 gekomen. En nu kon ik weer opnieuw beginnen.
Uiteindelijk, na maanden spelen, is het me gelukt om op level 60 te komen. Hier begon, voor mij, het mooiste: Raiden.

Raiden was met 40 man samen naar bepaalde gebieden gaan en hier vijanden te verslaan, vijanden die alleen niet te doen waren en vaak veel coördinatie nodig hadden om verslagen te worden.
Avonden zijn we bezig geweest om verder te komen, sommige van deze avonden bestonden uit het constant maar weer opnieuw proberen van bepaalde bazen.
Doordat we al deze avonden met dezelfde mensen doorbrachten leer je elkaar ook kennen en heb ik ook vriendschappen opgebouwd, een paar hier van heb ik heel af en toe nog wel contact mee.

Ondanks dat dit het spel is waar ik verreweg de meeste uren in heb zitten staat hij niet hoger dan de 5e plek in m’n lijst, waarom?
Dat is eigenlijk juist omdat er zoveel uren in zitten! Doordat ik dit zoveel speelde miste ik bepaalde dingen in m’n sociale leven maar ik werd bijvoorbeeld ook een stuk minder goed in andere spellen, waar ik daarvoor nog wel redelijk goed in was.

Al met al heb ik een mooie tijd gehad in WoW, waar ik met enorm veel nostalgische gevoelens op terug kijk, maar ben ik er niet rouwig om dat het, voor mij, voorbij is.