Berenloop 2016

Het is 15.00uur, we stappen de bar van Woeste Willem binnen. Wat ik nog weet van vorig jaar is dat het er toch al snel druk kan zijn, dit keer blijkt dit niet echt het geval. We treffen de eerste bekenden; rustig zittend aan een tafel, met nog plek over: mooi! We gaan er bij staan en halen een rondje; het weekendje Berenloop is los!

Zo staan/zitten we daar met z’n 7en, twee gaan de halve lopen, drie de 10km en de andere twee komen voor wat anders: de gezelligheid en het water met hop. Ok, ik kom ook vooral voor de gezelligheid maar ik hou ook van hardlopen en ik vind in de 10km een mooie tussenweg.

Een paar biertjes, bitterballen en uurtjes later komen we aan op Terschelling. We nemen afscheid van onze 3 vrienden en gaan richting ons hostel, deze blijkt tot onze verbazing in een manege te zitten!

We hebben allemaal honger dus besluiten we meteen een eettent op te zoeken. Hessel zit om de hoek,

dus besluiten we daar te gaan zitten. We zijn net op tijd; om ons heen zijn alle tafels gereserveerd en we zitten nog niet of de volgende groep komt al binnen. Ik neem nog 1 biertje en besluit dan over te stappen op het zachtere spul. We zitten lekker en het eten is er uitstekend, prima avondje!

We besluiten na het eten om even binnen aan de bar te zitten, he

duurt echter niet lang voordat ik begin te knikkebollen; bedtijd. Het is dan 22:00, mooie tijd voor mij om weer terug te gaan, de wekker gaat immers ook weer lekker op tijd.

Het is nog donker als ik de volgende ochtend het restaurant (of is het toch meer een huiskamer?) binnen stap, daar wacht mijeen grote verrassing: alles wordt verlicht door een stuk of 40 (led)kaarsjes! Overal waar je kijkt staan ze.

Tijd om te ontbijten, buiten spoelt het.. Shit denk ik, als dit maar niet doorzet. Ik heb geen zin om in een hoosbui te gaan lopen. Gelukkig valt het mee, een uurtje later is het licht en komt zelfs de zon al tevoorschijn. Dan pas zie ik wat een mooi uitzicht we hebben vanuit onze kamer, Terschelling is zo gek nog niet.

De anderen komen ook één voor één uit bed. Terwijl de zenuwen door mijn lichaam gieren, gaan we aan een tafeltje zitten en ontbijten de mannen ook nog wat.

Dan is het eindelijk zo ver, op naar de start. Hier komen we de vrouwen uit IJlst ook tegen en begint het vaste hardlopers praat voor een loop: “Ik denk niet dat ik een PR loop, ben wat geblesseerd” “Jammer dat de 5km vol zit” “Ik heb m’n streeftijd toch maar wat bijgesteld, als ik hem maar uitloop” Je kent het wel.

Vorig jaar riep ik al gekscherend dat ik dit jaar wel even op het podium zal eindigen, deze week werd mij even goed duidelijk gemaakt dat, hoewel het nergens op gebaseerd is, er wel degelijk verwacht werd dat ik toch minstens 3^e zou worden. Ik lach het weg en zeg: we zien wel.

Dan naar de start, we wensen elkaar allemaal succes en ik zoek mijn plekje vooraan. Helaas kan ik niet helemaal vooraan komen, maar ik ben tevreden met een plek op de 3^e rij.

Nog 5 minuten, de zenuwen nemen niet af; in tegendeel. Van alles schiet er door m’n hoofd: “zou het? Eindelijk weer?” Het is immers al dik 2 jaar geleden dat ik op een podium geëindigd ben. Ach, we zien het ook wel.

De start! Ik werk me redelijk snel en goed naar voren, loop na een meter of 50 op de 2^e plek. “Mooi” denk ik, “nu niet te gek”. Ik laat de nr 1 mooi voor mij, het heeft geen zin om er voorbij te gaan.

Dan word ik door nog 2 ingehaald en zo lopen we met z’n 4en het bos in, wat er achter mij gebeurt weet ik niet en maakt me ook niet uit.

Na een tijdje besluit ik te lossen, het is me al te vaak overkomen dat ik me gek laat maken in het begin en dit later moet bekopen, sterker nog: onder bekenden van me wordt dit al gekscherend een “Dirkje” genoemd.

Al vrij snel valt er een gat van een meter of 50. De jongen voor mij moet ook lossen, zo lopen de nrs 1 en 2 bij elkaar, gevolgd door de nr 3 op ruime afstand. Daar achter loop ik weer, ook op ruime afstand.

Ik krijg op een gegeven moment door dat de jongen voor mij het niet lang meer vol lijkt te houden, terwijl ik lekker in m’n ritme zit en nog totaal geen vermoeide benen heb. Het gevoel dat ik hem ga pakken wordt steeds sterker. Langzaam maar zeker kom ik dichterbij, tot ik na 5km eindelijk naast hem kom te lopen. Ik zie al aan hem dat hij het inderdaad wat te gek gedaan heeft, het is immers ook leuk om 3^e te lopen.

Na een korte poging om toch nog bij te blijven, haakt hij af. Al snel merk ik dat er iemand vlak achter mij loopt. “Dit ga ik nooit volhouden” is dan ook het eerste dat door m’n hoofd schiet.

Komt ie nou dichterbij of niet? Het is moeilijk te zeggen, maar duidelijk is dat hij het op de 3^e plek gemunt heeft. Achteruit kijken doe ik niet, als ik iets gemerkt heb in die paar jaar dat ik nu loop is dat achterom kijken een blijk van zwakte is.

Weer schiet er van alles door m’n hoofd, ik ben er van overtuigt dat ik geen 3^e ga worden. M’n benen beginnen inmiddels ook al een beetje tegen te werken en steeds meer komt de vermoeidheid opzetten.

Wat is het op deze momenten toch mooi dat er publiek langs de route staat. Je krijgt niet alleen net even dat duwtje in de rug die je nodig hebt om door te gaan, of zelfs te versnellen, maar ook is het een mooie hulp bij het peilen van je achtervolger. Hier kom ik er achter dat de afstand toch aardig hetzelfde blijft, hij lijkt niet dichterbij te komen.

Het gaat lekker zo, we komen bijna bij de laatste beklimming, na 8.5km. “Als ik deze overleef dan moet het lukken” denk ik nog.

Tijdens het klimmen waarschuwt een toeschouwer me: “denk erom, hou wat over. Hij zit op een kleine 30 meter, maar loopt in.”

Eenmaal boven voel ik me leeg. “Die klim heeft me genekt, hij pakt me straks” denk ik nog, er niet bij stil staande dat hij ook wel eens leeg zou kunnen zijn.

In de afdaling voel ik toch weer krachten terug vloeien en na de afdaling kan ik zelfs nog versnellen.

Dan komt toch het besef: dit pakt hij me echt niet meer af, wat hij ook probeert; ik word hier 3^e!

En geloof me: dat is echt een heerlijk gevoel, een gevoel dat ik al 2 jaren niet meer gevoeld heb. Sterker nog, ik denk dat dit te vergelijken is met de aller eerste keer dat ik een podium plekje pakte. Heerlijk!

Dan het moment van finishen, het is definitief. Een enorme blijdschap, het is nu al een fantastisch weekend.

Terwijl ik daar sta te genieten en uit te hijgen, komt onze pakezel aan lopen: “Huh?! Bist er al?” Ook voor hem was ik dus iets te snel.

Dan is het wachten op de rest. Als eerste komt Siebe binnen, aanvankelijk was zijn doel om binnen 50 minuten te finishen. Dit doel stelde hij echter Vrijdag bij naar: binnen het uur, om dit vervolgens ’s ochtends doodleuk te veranderen in: uitlopen. Maar wat deed hij? Hij komt keurig na 49:10 over de finish, dikke prima!

Toen was het eventjes wachten op Stefan, zijn doel was simpel: we zien wel. Uiteindelijk komt hij binnen na 50 minuten en 59 seconden.

Dan de dames: de één had nog meer pijntjes dan de ander maar toch weten 4 v/d 5 binnen het uur te finishen! Monique: 57:55, Joke: 59:04, Judith: 59:05, Katinka: 59:27 en Silvia: 1:10:10.

Doordat ik iedereen natuurlijk binnen wil zien komen, mis ik helaas de prijsuitreiking..

Eindelijk, na 2 jaar weer eens een podiumplek maar helaas geen plek op het podium.

Ach, wat maakt het ook uit.

De rest van het weekend hebben we genoten van de gezelligheid, op zondags van de echte helden op de halve en de hele Berenloop en de nodige sapjes.

Terschelling: bedankt! Je was weer geweldig!