Dam tot Damloop 2018

Wat was ik kwaad, wat was ik teleurgesteld.. 5 jaar geleden, 22 september 2013. Wat destijds een mooie dag moest worden viel vies tegen.
Ik liep de Dam tot Damloop voor het goede doel, Spieren voor Spieren. Het was toen warm en benauwd.
Hoe zwaar het die dag ook was en hoe moeilijk ik het ook had, één ding bleef me heel goed bij: de sfeer. Want vergis je niet, die was echt fantastisch!
Overal mensen langs het parcours, van begin tot eind; de volle 16.1km! Heel veel muziek; als de muziek achter je net niet meer te horen is, doemt de volgende drumband of DJ alweer voor je op.

Deze gedachte bracht mij dit jaar tot het punt dat ik het toch weer wou proberen en daarom zit ik vandaag (23 september 2018) om 8:00u in de auto naar Zaandam.
Maar wat een verschil met 5 jaar geleden; het is niet warm of benauwd maar het is regenachtig en koud. Het is herfst!
Ik moet ook bekennen dat ik er eigenlijk niet zoveel zin in heb, maar lopen zal ik!

Ik parkeer m’n auto in de parkeergarage en ga richting het station. Ik haal een kaartje en voeg me bij de vele hardlopers op het perron.
Als even later de trein aankomt stappen we in, de trein is uiteraard meteen stampvol maar ik weet nog een plekje te bemachtigen in de eerste klasse coupé (foei Dirk).

Dan komen we aan op Amsterdam Centraal, en nu? Ik heb geen idee waar ik naartoe moet en iedereen gaat verschillende kanten op. Shit, had ik me toch even wat beter moeten voorbereiden.
Ik besluit door het station, naar de zuidzijde te lopen en naar buiten te gaan. Als ik bij het start gebied aankom hoor ik een paar jongens praten over de tasseninname, daar ben ik ook naar opzoek dus ik besluit ze te volgen.
Tot m’n schrik lopen ze helemaal terug naar het station, gaan ze naar binnen en lopen ze, via de weg waar ik zojuist nog de andere kant op liep, helemaal door naar achteren. Blijkbaar ben ik er voorbij gelopen.
Dit blijkt inderdaad het geval te zijn.
Als ik bij mijn vrachtwagen aankom is het er enorm druk. Als ik er even sta te wachten zie ik voor mij twee mannen hun tassen over het hek in een container gooien. Als ze mijn kant op komen vraag ik hen wat hun startnummers zijn, de containers zijn genummerd, en ze helpen mij om mijn container te vinden. Als we hem gevonden hebben gooi ik ook mijn tas over het hek, in de container. Dat scheelt me toch weer zeker 10 minuten wachten.

Daarna loop ik naar buiten en begin me rustig warm te lopen richting het startvak. Inmiddels regent het ook al.
Ik loop het startvak voorbij en loop wat warm naast het parcours.

Dan wordt het zo langzamerhand tijd om naar het startvak te gaan. Ik heb me dit jaar als wedstrijdloper ingeschreven, ik start dus mooi vooraan.
Dit in tegenstelling tot 5 jaar geleden, toen liep ik voor het goede doel (Spieren voor spieren) en startte ik in de drukke mensenmassa. Hierdoor liep ik het complete stuk in de drukte en kon ik nooit in mijn ritme komen. Dit was ook één van de redenen dat het, voor mij, een waardeloze dag werd.
Dat is dit jaar gelukkig anders!

Eenmaal in het startvak kijk ik wat om mij heen, ik zie geen bekenden. Ik zie wel veel mensen met poncho’s. Shit ja, die ben ik vergeten!
Ik huppel en hup wat om niet teveel af te koelen terwijl we rustig af tellen naar het startschot.
Om mij heen wordt wat geouwehoerd en gelachen. Maar ook zijn er enorm zenuwachtige kopjes.
Ik? Ik ben wel wat zenuwachtig ja, zoals altijd. Maar ik krijg er wel wat zin in gelukkig.

Dan klinkt het startschot voor de eerste vrouwen, de toppers, die 6 minuten eerder mogen starten. Dit is het verschil tussen de parcoursrecords van de mannen en de vrouwen.

6 minuten later klinkt weer een startschot, nu zijn de mannen weg!
Dit is ook voor de rest het sein om in beweging te komen en we lopen rustig richting de start.

Dan komen we over de startlijn, ik druk m’n horloge in en begin te lopen; ik ben onderweg!
De eerste paar honderd meter lopen we nog over de Prins Hendrikkade en daarna gaan we linksaf, richting de IJtunnel.
De weg is hier heel breed dus we hebben alle ruimte, hier maak ik graag gebruik van.
Terwijl we naar beneden lopen wordt er al lekker geouwehoerd om mij heen. Zo hoor ik een jongen zeggen dat dit “Het mooiste stuk van de Dam tot Damloop is” waarop ik reageer met “Oh, dus we kunnen nu stoppen?” “Wat mij betreft wel ja!”. Maar uiteraard lopen we gewoon door.
Vlak voordat we de tunnel inlopen word ik ingehaald door twee jongens, één links en één rechts. Terwijl ze mij voorbij lopen vraagt de één aan de ander: “Zeg, tegen wie moet PSV vanmiddag eigenlijk voetballen?” Ik reageer hier meteen op en we moeten alle drie lachen, ik wens ze succes en we lopen weer rustig door.
Waarom deze jongens hier over beginnen? Dat is heel simpel: ik heb vanmorgen besloten mijn Ajax shirt aan te trekken, dit leek mij wel gepast zo in Amsterdam.

In de tunnel worden we opgewacht door het eerste stukje muziek van de dag: een Braziliaanse drumband, dit tovert meteen een glimlach op mijn gezicht en zet de toon voor de rest van de loop.

Als we na een kilometer de tunnel weer uitkomen lopen we weer in de regen. Hier is het nog steeds heel breed en heb ik nog altijd alle ruimte om te lopen; heerlijk!
Er beginnen zich inmiddels wel wat meer groepjes te vormen en ik lijk het tempo gevonden te hebben.
Naast mij loopt een groepje jongens wat met elkaar te ouwehoeren, dit wordt alleen maar erger als er ook nog een motor naast ze komt rijden. De man op deze motor begint ze namelijk te filmen en dit zorgt ervoor dat ze helemaal uitbundig worden, de sfeer zit er dus lekker in!

Elk viaduct die we tegen komen is ook weer een feestje, bovenop staan toeschouwers en onder het viaduct staat steevast een DJ muziek te draaien.
Ook komen we langs een metrostation dat vol staat met wachtende mensen, de tasjes die de meeste mensen bij zich dragen verraadt dat een groot deel ook gaat lopen en op weg is naar de start.

Dan gaan we van de grote weg af en lopen we Amsterdam-Noord in. Hier worden de paadjes beduidend smaller en daardoor krijgen we wat minder ruimte. Gelukkig is het nog niet heel druk op het parcours en lopen de meeste mensen om mij heen ongeveer in hetzelfde tempo.

De ouwehoerende jongens heb ik inmiddels achter mij gelaten en ik loop in een klein groepje van ongeveer 5 personen.
Hier lopen we tussen de huizen door en daardoor neemt de gezelligheid nog wat toe. Er staan meer toeschouwers en de dj’s en bands volgen elkaar in rap tempo op.

De aankomende kilometers gebeurt er niet veel bijzonders, er staan altijd wel een paar mensen langs het parcours en af en toe roept iemand me na; “AJAX!!”.
Ook regent het nog steeds, het lijkt er ook niet op dat het nog droog wordt vandaag. Voor mij maakt dit niet veel uit, ik vind het wel lekker om in de regen te lopen en koud is het niet echt. Maar het is wel jammer voor de toeschouwers, dit zijn er ook veel minder dan de vorige keer dat ik hier liep en dat maakt de sfeer toch wat minder dan waar ik op gehoopt had, ook al is die echt niet slecht!

Inmiddels ben ik het halverwege punt al voorbij, ik voel me goed en ik kan het tempo prima volhouden. Wel ben ik bang dat ik vanmorgen iets te weinig gegeten heb en ik besluit bij een verzorgingspost een banaan te pakken.

Inmiddels word ik wel steeds vaker aangesproken op mijn shirt, waarschijnlijk komt dit omdat het groepje om mij heen wat verdwenen is en ik grotendeels alleen loop.
“Succes vanmiddag!” “Ok, voor jou klap ik wel!” en “Mooi shirt!” komen allemaal voorbij, maar ook opmerkingen als “Goed bezig! Alleen jammer van het shirt..”.
Ik vind het leuk en ontvang elke opmerking met een glimlach, het gaat lekker en ik geniet!

Als we Amsterdam uitlopen en richting de snelweg gaan schieten mijn gedachten terug naar 5 jaar geleden, toen stonden hier allemaal campers en mensen. Het was hier toen één en al gezelligheid.
Hoe anders is dat nu, er staat welgeteld één camper met twee mensen.
De dj op dit stuk staat compleet alleen, zonde.

Gelukkig duurt dit stuk niet lang en loop ik al snel Zaandam in. Eerst langs het industrieterrein, dit stukje is ook niet zo spannend. Het is hier weer hetzelfde verhaal, af en toe staat er een groepje mensen en af en toe wat muziek.
Toch gebeurt er ook wat leuks op dit stukje. Ik loop helemaal alleen, als ik ingehaald word in een bocht. De jongen tikt m’n schouder en zegt: “Als ze vanmiddag net zo goed voetballen als jij nu loopt, dan komt het goed! Goed bezig!”
Dit soort dingen doen je toch altijd goed, kleine dingetjes die je een enorme boost kunnen geven.

Heel ver is het nu niet meer, ik heb het industrieterrein inmiddels achter me gelaten en ik loop nu weer tussen de woningen. Hier wordt het toch weer veel gezelliger, ook al staan er door het weer niet heel veel mensen.
De mensen die er wel staan maken gebruik van de één van de vele partytenten die voor de huizen zijn opgezet.

Ook hier krijg ik weer veel reacties op m’n shirt, het is een goede keuze geweest om hem aan te trekken! Elke aanmoediging helpt je toch weer een beetje meer naar de finish.
Al moet ik zeggen dat ik het prima volhou, alleen m’n benen beginnen wat vermoeid te raken maar is dat gek na zo’n 14km?

Dan loop ik de Zuiddijk af en ga langs een groot parkeerterrein, jaren geleden was hier een kermis en stond het vol met mensen. Dit keer is dat niet zo, er staat een podium en er wordt een prijsuitreiking gehouden (van de jeugdloop misschien?). Verder staan er niet veel mensen.
Ik weet echter wel dat ik er nu bijna ben!
Nog een paar bochten..

Dan loop ik de Damstraat in, hier heb ik de beste herinneringen aan. 5 jaar geleden stond het hier rijen dik met toeschouwers, van alle finishes die ik heb meegemaakt was dit zonder twijfel de meest imposante.
Dit jaar niet, net als langs de rest van het parcours staan hier ook niet veel mensen. Ze zijn er wel, ze klappen en juichen ook wel maar het valt toch tegen in vergelijken tot m’n herinneringen.

Dan ga ik de laatste bocht om en is het tijd voor de laatste 400 meter, recht op de finish af. Het leuke van dit stukje is dat het nog omhoog gaat ook. Hier kun je je nog aardig op verkijken!
Dit gebeurt mij gelukkig niet, ik versnel licht maar blijf lekker in het zelfde ritme doorlopen.
Dan kom ik nagenoeg alleen over de finish, precies zoals bijna de hele afstand gelopen heb.
Als ik over de finish loop hoor ik nog één opmerking over m’n shirt: “En dat is Dirk Slot uit IJlst in z’n Ajax shirt!”