Makkumer Wintertrimloop 2018
Ik had mezelf voorgenomen om deze keer niet met smoesjes aan te komen, dus zal ik niet beginnen over hoe gezellig het vrijdags was, dat ik niet fit was, over hoe ik verkeerd gereden ben en al helemaal niet over het feit dat m’n horloge nog thuis in de vensterbank lag.
Nee, ik ga gewoon vertellen hoe leuk en afwisselend de Makkumer Wintertrimloop is.
Doordat ik m’n horloge vergeten ben (dit is de laatste keer dat ik er over begin, beloofd!) moet ik op gevoel gaan lopen en aangezien ik dit niet vaak doe, heb ik daar weinig vertrouwen in.
Dus ik ga op zoek naar iemand om mee te lopen. Gelukkig zie ik al snel Folkert lopen en ik besluit met hem, Evelien en Jannie te gaan warmlopen.
Tijdens het lopen vraag ik hem wat hij van plan is en dat ik hem eigenlijk nodig heb tijdens de 10km, gezien het eerder genoemde, dat ik niet meer zou noemen.
Hij twijfelt tussen voor zichzelf te lopen of met Evelien mee te lopen, waarop Evelien zegt dat hij nu waarschijnlijk niet voor haar zal kiezen en zij geeft hem toestemming om met mij mee te gaan. “Mooi, dat is geregeld” denk ik.
Dan is het tijd om me klaar te maken en naar de start te gaan.
Vorig jaar heb ik geleerd dat het geen goed idee is om zonder handschoenen te lopen dus ik besluit in korte broek, t-shirt met thermoshirt (lange mouwen) eronder, handschoenen en een muts op m’n kale kop (er ging iets mis met ’t tondeuse…) te lopen.
Bij de start is het even zoeken, ik kan Folkert niet vinden. Dus besluit ik maar zonder hem te starten en onderweg wel te zien wat er gebeurt.
Zodra we gestart zijn zie ik hem al vrij snel voor me lopen en ik loop naar hem toe. Zodra ik naast hem loop zegt ie dat hij toch besloten heeft om met Evelien mee te lopen.
Dus ben ik toch op mezelf aangewezen, ach wat maakt het ook uit.
De eerste kilometer blijf ik in dit groepje, naast Folkert en Evelien lopen ook onder andere Jouke en Gerrit hier in mee, hangen. Evelien doet op dit moment nog veel van het kopwerk en we grappen dan ook dat zij Folkert haast, zeker niet andersom.
Ik vraag aan Jouke wat ons tempo is, “3:45/km”. Ik lach en zeg tegen hem dat hij dit zeker niet gaat volhouden, gelukkig is hij zich daar ook goed van bewust en hij neemt niet lang daarna wat gas terug.
Dat is ook het moment dat Gerrit uit het groepje wegloopt en ik hem besluit te volgen.
We lopen zo in een mooi tempo vooruit en ik heb, op dat moment, het gevoel dat ik dit prima vol kan houden.
Met z’n tweeën lopen we een aantal anderen voorbij en het gaat allemaal lekker, totdat we bij de gevreesde dijk aan komen.
Eerst het trappetje, ongeveer 10 treden, op en dan glibberen over het smalle paadje richting de haven.
Daar raak ik Gerrit kwijt, uiteindelijk blijkt hij bijna 3 minuten voor mij te finishen.
En dus moet ik alleen verder, al weet ik dat er meerdere lopers in m’n nek hijgen.
Na de dijk lukt het me nog een beetje om het tempo weer op te krikken, maar ik merk dan dat ik toch iemand voor me mis.
Die komt er uiteindelijk weer na ongeveer 1.5km maar niet zoals ik het graag zou willen. Ik neem een bocht te ruim en daar weet m’n achtervolger van te profiteren, hij vliegt wel door het gras en ik ben hem meteen kwijt.
Hierna merk ik ook al dat ik dit niet zo vol ga houden en ik besluit een beetje gas terug te nemen.
Niet veel later loop ik het natuurgebied in, vanaf hier is het een stuk op schelpenpaadjes. Van tevoren had ik al gehoord dat het hier erg nat zou zijn en dit blijkt ook het geval. Toch valt het me nog mee, de meeste plassen zijn wel aardig te ontwijken en dus loop ik dit stuk vooral zigzaggend tussen de plassen door.
Af en toe zie ik de loper voor mij net de bocht om gaan maar ik merk dat het gat toch vooral groter en groter wordt.
Als we vervolgens, na stukken verhard en stukken gras, weer op een schelpenpaadje terecht komen weet ik dat we bijna bij het strand zijn.
Vlak voor ik het strand op loop krijg ik nog even een kleine, zeer welkome, aanmoediging van Johan en dan is het tijd voor een pittig stukje.
Als ik het strand op loop merk ik meteen dat we vol in de wind moeten. Daar staat echter tegenover dat het strand, door de vele regenval, redelijk stevig is en het dus prima te belopen is.
Op het strand heb ik ook mooi zicht op de lopers voor me en zie ik dat het gat groot is maar wel hetzelfde blijft.
Na het strand is er nog ongeveer 2.5km te gaan, grotendeels over geasfalteerde fietspaden.
Met nog zo’n 1.5km te gaan hoor ik voetstappen achter me en realiseer ik me dat ik nu niet meer mag verslappen, ik wil natuurlijk niet weer ingehaald worden!
Gelukkig weet ik het tempo weer een beetje op te pakken en de laatste km zelfs nog lekker te versnellen, ik blijf hem uiteindelijk 8 seconden voor.
Als we gefinisht zijn komt hij lachend op me af gelopen, ik bedank hem en hij zegt dat hij me “even op wou naaien”. Dat lukte!
Al met al was het weer een mooi loopje, volgend jaar ben ik er zeker weer bij!
De volgende op het programma? Dat is de 4e AV Horror Winterloop in Sneek, alweer de laatste Winterloop van dit winterseizoen!
