3e AV Horror Winterloop 2017/2018
Het is 10 uur als ik op zondag ochtend de deur uit stap en het eerste wat opvalt is dat het koud is, erg koud. Verder schijnt gelukkig de zon en is er geen wolkje te bekennen, het is heerlijk winterweer!
Dat komt mooi uit, vandaag is het immers de eerste zondag van Januari en dus weer tijd voor de 3e AV Horror Winterloop van het winterseizoen 2017/2018.
Zoals altijd gaan we op de fiets naar Sneek en tijdens deze fietstocht wordt het weer even bevestigd: het is echt koud!
Als we eenmaal in Sneek zijn aangekomen besluit ik eerst nog even bij de jeugd te gaan kijken, ik wil ook wel eens met eigen ogen zien hoe m’n grote vriendin het doet. Nou, goed doet ze het! Ze wordt eerste in haar categorie, topper!
Dan is het voor mij ook tijd om me voor te bereiden. In de kleedkamer komen de gewoonlijke smoesjes alweer voorbij: “Ik ben de hele week al niet fit”, “Ik had gisteren een borrel”, “Ik heb last van m’n kuiten” en zo zijn er nog wel een paar. Zelf sluit ik me, voor de grap, overal bij aan.
Tijdens het warmlopen maak ik, zoals gewoonlijk, weer een praatje met wat bekenden en er worden wat handen geschud. “Owja, jij ook nog de beste wensen he!” Je zou het toch bijna vergeten na alweer een week.
Ook spreek ik even met Mike, die geeft aan rustig aan te willen de doen en voor de 36 minuten te gaan. Dat bevalt mij wel en ik besluit mee te doen en onderweg te kijken of ik eventueel nog sneller kan.
Bij de start is het eerst weer even zoeken, maar dan zie ik Mike een paar meter voor me lopen. Ik loop in een mooi tempo naar hem toe en zo vormt er na ongeveer 300 meter al een mooi groepje.
Het parcours van de winterloop is altijd hetzelfde, het enige verschil zit hem dus in de weersomstandigheden. En dit keer is er een groot verschil met de meeste edities: de wind komt uit de andere hoek!
Dit maakt dat we het eerste stuk wind tegen hebben, om vervolgens het lange, open stuk de wind in de rug te hebben. Om deze reden is het heerlijk om de eerste kilometers in het groepje te lopen.
Als we nog maar een paar honderd meter tegen de wind in te gaan hebben, besluit ik om langzaam weg te lopen. Of naja, dit gaat eigenlijk grotendeels vanzelf, ik zit weer eens in een lekker ritme!
Vanaf dan loop ik alleen, met nog ongeveer 6.5km te gaan. Er zit een gat van ongeveer 100 meter tussen mij en de jongen voor me, deze lijkt echter niet te verkleinen.
Ik merk dat ik dit tempo lekker vast kan houden en verheug me inmiddels zelfs op het lange stuk dat er aan zit te komen. Nog een paar honderd meter en dan ga ik de bocht om.
Er is echter één ding waar ik me zorgen om maak: ben ik niet te warm gekleed? Ik besloot namelijk voor de start om een thermoshirt (met lange mouwen), muts en handschoenen aan te trekken. “Ach, ik zie het ook wel”
Dan draai ik de hoek om en na ongeveer 100 meter merk ik het: ja, het is lekker warm zo! De koude wind heb ik nu in de rug en merk ik dus totaal niet meer, en dan is er ook nog die mooie gele bal in de lucht.
Meteen stroop ik m’n mouwen op en stop ik m’n muts in m’n broekje, de handschoenen zitten me niet in de weg, die kunnen dus wel aanblijven. Zo gaat het prima en is het zeker niet te warm.
De jongen voor me loopt nog steeds op dezelfde afstand en is inmiddels een mooi doel geworden voor het lange stuk. Met de wind in de rug voel ik me goed en weet ik lekker te versnellen.
Langzaam maar zeker kom ik dichterbij. Ik ken mezelf echter, dus ik hou m’n horloge goed in de gaten. Ik heb natuurlijk geen zin om me stuk te lopen omdat ik hem per se in wil halen.
Ik merk dat hij wat inzakt en versnel nog iets, dan duurt het niet lang meer en ben ik hem ook voorbij.
Ik loop inmiddels ook bijna IJsbrechtum alweer in voor de laatste 2km en ik weet dat dit toch vaak het punt is waar het echt zwaar begint te worden. Ook nu merk ik dat m’n benen vermoeid raken en ik begin er rekening mee te houden dat ik toch nog ingehaald ga worden. Ik weet natuurlijk ook dat het groepje met Mike en Folkert nooit ver achter me kan zitten, de vorige keer haalde Folkert me hier namelijk ook in. En helemaal met het laatste stukje tegenwind in gedachten.
Toch weet ik het redelijk vol te houden en draai ik alleen de bocht om, nu het laatste stukje wind nog trotseren.
Als ik, vlak voor het parkeerterrein, de bocht om ga en het laatste bruggetje beklim zie ik dat het groepje inderdaad niet ver achter me zit. Ook heb ik inmiddels op m’n horloge gezien dat ik dicht bij een PR zit. Er zit dus maar één ding op: versnellen! En behoorlijk.
En zo weet ik er nog een lekkere eindsprint uit te persen voordat ik gesloopt maar voldaan over de finish kom!
Vóór Folkert en Mike maar helaas zonder PR, ik finish er 11 seconden boven.
Zo zit de eerste wedstrijd van het jaar er alweer op en tevens m’n reeks van 3 weken lang, elke week een wedstrijd.
Nu even een weekend rust en dan zaterdag de 20e weer naar Makkum voor de wintertrimloop!
