Berenloop 2018

Dit jaar gaat het allemaal wat anders. Ok, we zitten weer om 15.00u op de boot. En ja, we zitten weer aan het bier en bitterballen. Ook zijn we met dezelfde groep en slapen we weer bij Stayokay.
Maar wat is er dan veranderd?
Nou, dit jaar loop ik niet de 10km op zaterdag maar de halve marathon op zondag!
In maart liep ik de halve marathon in Zandvoort, dit ging mij zo goed af (ondanks 7km strand) dat ik daarna besloten heb om mij in te schrijven voor de halve op Terschelling.
Wat verandert dit aan het weekend? Niet heel veel eigenlijk, alleen wat beter oppassen op zaterdag (niet teveel drinken) en eindelijk zie ik het complete parcours in plaats van de laatste tweehonderd meter voor de finish.

Op zaterdag is het wel wat vreemd, normaal gesproken is dit de dag dat ik in actie kom en dat ik ’s ochtends al vroeg vol spanning zit. Dit keer mag ik kijken hoe anderen het doen en sta ik aan te moedigen in plaats van aangemoedigd te worden.
Toch komt op zaterdag de eerste spanning al opzetten. Dit komt doordat ik al verschillende bekenden tegen kom en er al volop gesproken wordt over de volgende dag. Maar hierdoor krijg ik er alleen maar meer zin in!

Als iedereen binnen is gaan we terug naar het hostel. Normaal gesproken zouden we nu in West wat gaan eten en daarna de kroeg in gaan om vervolgens weet ik veel hoeveel biertjes later maar weer eens een taxi in te rollen. Maar aangezien ik morgen nog een halve marathon moet lopen lijkt me dit geen goed plan.
Gelukkig komt dit niet eens ter sprake want we besluiten een drankje te gaan doen in het barretje van Stayokay. Als we eenmaal zitten wordt ook al snel het Keezbord erbij gepakt en zo zitten we de hele middag gezellig met een grote groep spelletjes te doen!
Uiteraard gebeurt dit niet onder het genot van limonade, maar ik kan me nu wat beter inhouden dan in de kroeg..

Rond etenstijd gaan we toch wel weer naar West, we zoeken een restaurant op en daarna gaan we nog even de kroeg in.
Na een paar biertjes besluit ik om 00.30u dat het voor mij tijd is om naar bed te gaan en nadat ik iedereen gedag gezegd heb loop ik naar een taxi toe.
“Ha meneer! Heb je genoeg gehad?” vraagt de chauffeur als ik in stap. “Nee ik moet morgen lopen!” “Huh?! En dan ga je nu pas naar bed? Heel veel succes morgen!”

Ik word wakker van getril, de wekker. Het is 8.00u, nog vier uren tot de start. Ik voel me goed en ik heb er zin in!
De rest slaapt nog als ik me begin klaar te maken maar lang duurt dat niet, blijkbaar maak ik toch iets teveel lawaai.

Een tijdje later, na te hebben ontbeten en ik mij helemaal klaar gemaakt heb, gaan we naar West, daar is de start.
Even na 12.00u is er een gezamenlijke warming-up van de loopgroep, even op een gezellige en leuke manier de spieren warm maken en voorbereiden op de dik 21km die gaan komen.

Dan is het tijd om naar het startvak te gaan. Gelukkig mag ik in het wedstrijdvak beginnen want het is al flink druk!
Gisteren heb ik kort met Folkert gesproken en besloten om samen te gaan lopen. We hebben allebei het doel om gewoon lekker te lopen en dan onder de 1.35 te finishen.
Gelukkig heeft Folkert ook een wedstrijdlicentie dus kunnen we ook daadwerkelijk samen starten.

We staan in het vak, nog ongeveer vijf minuten tot de start. We grappen wat en praten met bekenden. De sfeer is relaxt, ik heb ook weinig last van zenuwen. Gewoon lekker lopen en we zien wel waar het schip strandt!

Dan begint het aftellen, nog dertig seconden. We wensen elkaar en een paar bekenden om ons heen succes en maken ons klaar om te starten.
En dan klinkt het startschot, gevolgd door de luide toeter van de Brandaris, we zijn gestart!

Het duurt niet lang totdat wij ook over de startlijn lopen. Nu is het zaak om niet te snel te starten, iets waar ik nogal talent voor lijk te hebben. Gelukkig heb ik met Folkert een troef achter de hand, hij kan mij mooi temperen.

Na een paar honderd meter lopen we voorbij het plekje waar ik de vorige jaren stond toe te kijken, nu staan m’n vrienden hier en terwijl we langs lopen gooi ik ze m’n jasje toe. Of naja, eigenlijk is hij van Feike. Waarom ik zijn jasje aan heb? Ik was weer eens zo slim om van alles te vergeten, naast het jasje loop ik namelijk ook met z’n spliksplinternieuwe Polar om m’n pols. Bedankt Feike!

We slingeren nog wat door de straatjes van West voordat we bij de haven letterlijk door een erehaag van supporters lopen. De glimlach die ik tijdens de warming-up al op m’n gezicht gekregen heb is nog steeds aanwezig, ik denk dat hij op dit moment alleen maar groter en groter wordt; het is nu al genieten!
Tussen de erehaag staan ook Jannie en Eric, tenminste dat blijkt als ik op een gegeven moment “Jaaaa Dirruuuk!!” hoor. Ik loop hun kant wat op en we geven elkaar een high five, nog maar 20km!
Een stukje verder staat een man ons aan te moedigen met: “Kom op! Laatste rondje!”
We lachen allemaal en ik zeg: “Hij heeft wel gelijk…”

Want inmiddels zijn we ongeveer een kilometer onderweg en lopen we de haven (en dus West) uit.
Ook hier, langs het fietspad, houdt het maar niet op met supporters. Af en toe staat er een bekende tussen maar ook de rest blijft onverstoord door juichen, genieten!

Vlak voor Stayokay staan de dames uit IJlst, de dames waar we gistermiddag zo gezellig spelletjes meegedaan hebben. Ook hier weer wat highfives en snel door.
Nog steeds heb ik geen tijd gehad om de grote glimlach van m’n gezicht te halen.

Inmiddels lopen we op de weg, de drukte uit. Hier staan nog steeds wel mensen alleen is het wel overduidelijk minder dan de kilometers hiervoor. Niet dat dat erg is, we vermaken ons ook prima samen. Het tempo is prima en we hebben zelfs wat ruimte om af en toe wat te ouwehoeren.

Als we op een gegeven moment Baaiduinen binnenlopen komt de dreunende muziek ons tegemoet. Hier staat een dj hardstyle te draaien, dreunend en met de handen in de lucht lopen we door.
Als we voorbij zijn geven onze horloges aan dat we ons wat teveel hebben laten opjutten door de muziek; we lopen iets te snel.

Dan lopen we Midsland binnen, meteen merken we dat het weer veel drukker langs het parcours wordt. Maar als we echt het centrum binnenlopen; wauw! Kippenvel! Wat een mensen en allemaal juichen en applaudiseren ze.
Maar ook hier moeten we snel weer door, we hebben een finishlijn over te steken.

Langzaam maar zeker gaan we richting het strand, Folkert wijst me erop dat we dichterbij het groepje voor ons moeten zien te komen.
Maar als ik vervolgens wil versnellen om er in één ruk naar toe te lopen houdt hij me tegen, we lopen genoeg in en als het zo door gaat komen we ruim op tijd bij het groepje.
Inmiddels loopt er nog iemand met ons mee, een wat oudere man. We maken een praatje en hij geeft aan dat we eigenlijk wat te snel lopen maar dat hij het gewoon wil proberen.
Als we even later met z’n drieën naast elkaar op een groepje toeschouwers aflopen beginnen ze luid te juichen en z’n naam te roepen. Als we dichtbij zijn roept hij: “Tussen twee bikkels in!” We lachen en ik zeg hem dat hij minstens net zo’n grote bikkel is.

Inmiddels zijn we bijna bij het groepje voor ons. Ik zie dat het groepje grotendeels uit elkaar gevallen is en wijs Folkert hier ook op.
“Ach zolang we met z’n vijven nog bij elkaar blijven komt het goed” en we halen het groepje in.

Als ik na een paar bochten merk dat ik toch iets te snel ben gaan lopen en iedereen kwijt ben besluit ik wat in te houden en Folkert terug te laten komen. Dit gebeurt gelukkig vrij snel. De rest van de groep is echter wel weg.

Nu lopen we op een recht stuk richting het strand, ik zie al een pittige beklimming voor ons. Als we daar bijna zijn wensen we elkaar nog een keer succes.
Tijdens de klim neem ik een klein stukje afstand maar in de afdaling komt Folkert mij weer voorbij gevlogen. Zo lopen we samen het zo gevreesde stuk strand op, vanaf hier 3km tot dat we weer harde ondergrond onder onze voeten hebben.
Maar eigenlijk valt het strand reuze mee, er is een mooi pad. Het lijkt wel alsof ze het hele stuk platgewalst hebben. Ik zeg dan: “Dit gaat makkelijk! Is dit alles?” “Ja waarschijnlijk is dit alles.”

Dan worden we ingehaald door Joost. “Hey jongens! Hoe gaat het?” “Hey Joost! Ja, gaat lekker en bij jou? Waar ga je voor?”
Zo maken we even een praatje op het strand, alsof er niks aan de hand is. We komen er achter dat we alle drie voor ongeveer hetzelfde doel gaan echter is Joost net wat ambitieuzer.
“Nou, ik ga even kijken wat er nog in de tank zit. Ik zie jullie bij de finish!” “Ja wacht daar maar even op ons!” “Oh en doe mij maar Heineken!” “Ja voor mij ook. En een portie bitterballen asjeblieft!” “Haha, verder nog wat? Hebben jullie ook een lijstje?”
Een man naast ons moet lachen en Joost is weg.

Als we richting het einde van het stuk strand gaan wordt het zand toch iets muller, ik besluit hier iets te versnellen. Niet omdat ik zo graag zoveel sneller wil, maar ik merk dat het makkelijker loopt over het zand. Echter geeft dit blijkbaar een signaal af naar het publiek want ik word luid toegejuicht “Wooo een sprintje op het strand!”
Meteen daarna gaat het strand omhoog, het allerlaatste stukje strand. Pittig steil en nog steeds door mul zand. Ik zet het tempo lekker door en als ik boven ben kijk ik achter me; geen Folkert.
Ik besluit nu om verder m’n eigen race te lopen en versnel nog wat. Kijken wat ik nog kan in de laatste 6km.

Ik loop nu de één na de ander voorbij en zit heerlijk in m’n ritme. Sommige mensen die ik inhaal herken ik nog van eerder, mensen die mij eerst ingehaald hebben en nu tegen het einde van hun energie aanlopen.

Tijdens dit stuk Longway verandert de omgeving langzaam van duin naar heide om vervolgens over te gaan in bos. Het blijft genieten, is het niet van de mensen dan is het wel van de omgeving.

Inmiddels loop ik nu dus in het bos en ik weet dat het niet heel lang meer kan duren voordat we West weer in lopen. Maar zelfs hier in bos is nog muziek, ik loop op een gegeven moment langs een paar boxen, ogenschijnlijk in de middle of nowhere.

Dan zie ik de eerste woningen alweer, we zijn bijna in West! Hier loop ik voorbij een man die wat aan het praten is met iemand aan de overkant. Als ik voorbij ben hoor ik hem zeggen: “Oh en dan komen ze binnen en dan nemen ze een heerlijk flesje bier onder de Brandaris.” Ik draai me om en roep: “Ooo jaa heerlijk! Nu al zin in!” Hij kijkt me even verbaasd aan en begint dan te lachen “Haha ja en dat horen ze wel he!”

Ik merk aan mezelf dat ik het nu wel prima vind. Ik loop nog steeds een mooi tempo in een lekker ritme maar ik kijk niet meer op m’n horloge en ik ben ook niet van plan om nog te gaan versnellen voor een betere tijd. Vanaf dit moment laat ik mij dragen door de mensen en ga ik puur genieten!

In de verte hoor ik de stem van een omroeper. Even iets verder zie ik een boog, ik weet dat het nog niet de finish is en als ik dichterbij kom zie ik het: nog één kilometer!
Die glimlach? Die is er nog steeds en volgens mij wordt hij alsmaar groter.

Ik loop nu door West, een bochtje, gevolgd door weer een bocht. Ik zou ze moeten haten, kapot moeten zijn en smeken om die finish. Maar niets is minder waar; ik geniet!
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het nog wel tien kilometer had mogen duren maar ik vind het echt nog steeds leuk.

Dan zie ik Karin staan en ik juich naar haar. “kom op, even een eindsprintje!” roept ze, maar ik vertel haar dat ik het wel prima vind en gewoon lekker zo door blijf lopen.

Dan herken ik waar ik ben en ik weet dat het nu nog maar twee bochten en een recht stuk is. Bam, meteen schiet het kippenvel overal.
Nog één bocht..
Ja hoor, daar zijn we! De laatste tweehonderd meter. Meteen als ik de hoek om kom hoor ik het geschreeuw en gejuich van de IJlster dames en ik geloof dat de grijns op m’n gezicht weer een stukje groeit.
Even later m’n vrienden; weer een stukje groter. Sterker nog, ik denk dat hij vanaf hier elke stap een stukje groeit.
Het is onbeschrijfbaar hoe het voelt om hier binnen te komen, op de stenen ligt een rode loper en aan beide kanten van de rode loper staan mensen. Allemaal juichen en klappen ze. Af en toe staat er een bekende tussen.
Uiteindelijk is dit waar je het allemaal voor doet.

Eigenlijk zonder het zelf echt te beseffen kom ik over de finish en stop ik met lopen. Ik ben er. Ik stop m’n horloge en kijk, prima tijd. Dan begin ik gesprekken aan te gaan met bekenden en wacht ik op Folkert.
Als hij ook binnen is bedank ik hem, zonder hem had ik nooit zo over de finish kunnen komen!

Wat heb ik intens genoten! Fantastisch!
Iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt: bedankt! En graag tot volgend jaar.