Feanrun 2018
Zondag 2 september, na twee dagen iets teveel bier drinken staat de Feanrun op het programma.
Het is, zo als wel vaker dit jaar, een warme dag. Zou het de laatste warme dag zijn?
Echt zin heb ik niet, maar ik besluit toch met de trein naar Heerenveen af te reizen.
Als ik op het station aankom heb ik nog ongeveer een half uur tot de start.
Snel loop ik richting het theater, hier moet ik m’n startnummer afhalen. Als ik daar aankom tref ik Janny al vrij snel, gezellig!
Ik haal m’n startnummer op en ik kleed me om, daarna gaan we samen richting de start.
Dan nemen we afscheid en wensen elkaar succes, ik loop even een paar keer heen en weer om toch iets van een warming-up mee te pakken, nee een ideale voorbereiding heb ik niet.
Ach, het is maar 4mijl (6.4km) en ik ben toch niet van plan om vol gas te gaan lopen.
Ik ga het startvak in, inmiddels nog maar een kleine 5 minuten tot de start.
Ik kijk wat om mij heen, maar zie weinig bekenden.
De sfeer is (ondanks het toch prima aantal aanwezige toeschouwers) redelijk tam, de omroeper doet ook niet echt z’n best om hier verandering in te brengen.
Dan is het tijd voor de start.
Ik heb besloten niet te snel van start te willen gaan en lekker op gevoel te lopen. Dit zorgt er voor dat ik aan alle kanten voorbij word gelopen door een hoop ijverige lopers, ik laat ze lekker gaan.
Toch gaat de eerste kilometer natuurlijk weer veel te snel.
Na die eerste kilometer kom ik wat meer in m’n ritme en nu haal ik ook diverse lopers weer in, te snel gestart.
Ondertussen dunt het om mij heen aardig uit, er vallen gaten tussen de lopers.
Ik loop wat achter een jongen en niet ver daarvoor loopt een jongetje, ik kan niet zeggen hoe oud hij is maar zeker nog geen 18.
Op een gegeven moment worden we er door een toeschouwer op geattendeerd dat we 11e en 12e lopen, dus als we in de top 10 willen eindigen we nog even aan moeten zetten.
De jongen voor mij lacht en zucht, beide lopen we eigenlijk op ons tandvlees en versnellen is nou net iets waar we niet aan moeten denken.
Ik ga naast hem lopen, zeg: “Ja hup hup, toe maar” en we lachen allebei wat moeilijk.
Even later lopen we allebei de jongen voor ons voorbij, ook al is inmiddels het tempo er bij mij wel wat uit.
De jongen waar ik bij loop houdt het tempo echter wel vol en gaat er dan ook langzaam maar zeker vandoor.
Inmiddels lopen we niet meer tussen de bomen maar in een woonwijk. Hier staan meer toeschouwers en we worden dan ook enthousiast toegejuicht als we langslopen.
Ik moet zeggen dat ik dit ook echt wel nodig heb, ik ben er wel een beetje klaar mee!
Dan zie ik in de verte een loopbrug opdoemen, ik zie ook dat hier mensen op lopen maar ga er eigenlijk vanuit dat het toeschouwers zijn.
Niet ver voor de brug roept een toeschouwer: “Zet hem op! De laatste loodjes!”
Dan kom ik er achter dat het geen toeschouwers zijn die op de brug lopen, het zijn deelnemers! Onderdeel van die “laatste loodjes” is een loopbrug met trap..
Fijn, denk ik, heel fijn!
Ik besluit niet heel snel naar boven te lopen, of naja besluit.. ik kan misschien ook wel gewoon niet sneller.
Als ik aan de overkant van de weg weer beneden ben, ben ik blij dat dat er op zit.
Nu op naar de finish!
Ik loop inmiddels op een brede weg, alleen maar rechtdoor.
Ergens in de verte, zeker nog wel een kilometer voor mij, zie ik de finish.
Langzaam maar zeker kom ik dichterbij, eerst loop ik over de brede weg en later gaat die over in een winkelstraat.
Aan het einde van de winkelstraat is de finish, ik kan hem nu helemaal goed zien.
Aan beide zijden van de straat staan mensen, sommige kijken alleen maar de meeste trakteren mij op een applaus, leuk!
Als ik op ongeveer 100 meter van de finish loop merk ik dat ik ingehaald word, dat gaat mij niet over komen! Ik zet aan en geef alles wat er nog in zit om hem voor te blijven.
Helaas, het is niet genoeg. In de laatste meters haalt hij me in en hij finisht een half metertje voor me.
