Groet uit Schoorl – 10km NK

Het leek mij wel leuk om eens mee te doen met de Nederlandse Kampioenschappen 10km op de weg, niet omdat er ook maar één haartje op m’n hoofd is die denkt dat ik kans maak op een mooie klassering maar gewoon om het een keer mee te maken. Dus zo gezegd, zo gedaan; ik schreef me in voor de 10km in Schoorl. Dit was begin november 2016 en afgelopen zondag was het eindelijk zo ver.

M’n schoonvader liep de 30km en omdat alleen ook maar alleen is besloten we gezellig met z’n vieren die kant op te gaan, Debbie en m’n schoonmoeder gingen ook mee.

De start van de 10km was pas om 14.30u, maar omdat de 30km al om 11.00u startte stapten we om 8.15u al in de auto.

Ik twijfelde de afgelopen dagen al behoorlijk over wat ik aan zou trekken, niet te koud maar ook zeker niet te warm. Toen we ’s ochtends wakker werden lag er alweer een laagje sneeuw en het was redelijk koud. Ik besloot om gewoon maar alles mee te nemen wat ik aan kon trekken, je weet maar nooit wat het weer doet en wat voor weer het überhaupt in Schoorl is.
Hoe dichter we bij Schoorl kwamen, hoe witter de wereld werd. Ook was er geen zon te ontdekken, de lucht was grijs en het leek er eerder op dat het nog meer zou gaan sneeuwen dan dat de zon er bij zou komen.
Eenmaal aangekomen in Schoorl bleek inderdaad dat het nogal anders was dan in Friesland, er lag een redelijk pak sneeuw, we waanden ons gewoon op wintersport! Al ontbraken de schnaps en de pullen bier.

Toen Jetze gestart was besloten wij om iets voorbij het 2km punt te gaan staan om hem, en de rest natuurlijk ook, aan te moedigen. Toen hij, na een klein kwartiertje, voorbij was, was het voor mij echt tijd om naar mijn race toe te leven. Echt zenuwachtig werd ik dit keer niet, dat verbaasde me, maar ik kwam wel steeds meer in de focus, in m’n eigen wereldje.

Na een gesprek met Ylona en het feit dat de zon doorbrak, maar dat ik ook snel last heb van koude armen, besloot ik om wel in korte broek maar niet met korte mouwen te gaan lopen.

Na een stukje inlopen, waarbij ik ook per ongeluk tussen de 21 en 30km lopers op het parcours terecht kwam, was het tijd om naar het startvak te gaan. Daar nog even een paar keer heen en weer versnellen en wachten op het startschot.

Toen het schot klonk begon m’n race, voor mij zag ik al heel snel al die toppers wegvliegen en het enige dat ik dacht was: “rustig blijven, niet te gek”. Het lukte me goed om normaal te blijven lopen maar ik kon niet lekker in m’n ritme komen.
Na een paar honderd meter liep ik al helemaal alleen, dit zou de rest van de race ook grotendeels zo blijven.
Toen ik na ongeveer een kilometer eindelijk een beetje ritme te pakken had ging het parcours omhoog, hier had ik het zwaarder mee dan normaal gesproken en ik kreeg hier ook al snel door dat dit weer een tegenvallende loop zou worden. Toch probeerde ik het tempo er nog een beetje in te houden; mijn doel was om vandaag een tempo van 3:50/km te lopen, wat uiteindelijk tot een tijd van ongeveer 38:20 zou moeten leiden maar ik tikte helaas al veel te snel de 4:00/km aan. Dit probeerde ik nog te compenseren door op de lichte daling die volgde te versnellen maar dit bleek onbegonnen werk aangezien vrij rap daarna alweer een nieuwe klim volgde.
Tot mijn verbazing zag ik tijdens deze klim de man voor mij steeds dichterbij komen, ik haalde hem uiteindelijk ook redelijk makkelijk in.
Daarna begon toch wel het genieten. Vanaf hier liepen we een heel stuk door de duinen, dit was een prachtig gezicht aangezien de duinen volledig bedekt waren met sneeuw en het zonnetje kwam er ook nog bij kijken.
Door de zon kreeg ik het toch behoorlijk warm en ik besloot m’n muts af te doen, deze stopte ik in m’n broek en na wat gekloot had ik het uiteindelijk voor elkaar dat hij bleef zitten en ik hem niet verloor.

Precies na 6km hoorde ik een fluitje achter me. “Ah daar hebben we de eerste vrouw” dacht ik. Het bleken de eerste twee junioren te zijn die me voorbij vlogen. Ik had gehoopt dat dit me pas vanaf een kilometer of zeven zou gebeuren, maar helaas.
Ongeveer 500 meter later hoorde ik het tweede fluitje, dit keer was het wel de eerste vrouw. Doordat we allemaal ook met een nr + naam op de rug liepen kon ik mooi zien dat het Susan Krumins was die me voorbij vloog, pas een hele tijd later haalde de tweede vrouw mij in, het was voor mij op dat moment dus wel duidelijk wie er bij de vrouwen zou gaan winnen, dit bleek later ook zo te zijn.
Na zeven km was het hek echt van de dam, de één na de ander vloog me voorbij; vrouwen, junioren, meisjes en later ook andere mannen.

De laatste twee kilometers waren nog behoorlijk pittig, het genieten was voorbij, ik zat er doorheen en het parcours ging voor de verandering weer eens wat omhoog.
Toen ik de bocht om ging en op het rechte stuk richting de finish liep zag ik het al: de klok was al voorbij de 40 minuten. Toen ik dit zag kon ik een klein scheldwoordje niet onderdrukken en schudde ik even met m’n hoofd, zoals ik eigenlijk te vaak doe.

Toch kon ik het balen redelijk snel achter me laten, ik heb immers een mooi loopje gelopen door een fantastische omgeving, hier heb ik zeker van genoten! En het belangrijkste: ik was pijnvrij, dit is ook wel eens anders geweest!

Ik ben uiteindelijk gefinisht als 161^e v/d 168 in m’n categorie (364^e v/d 495 overall) na 40 minuten en 36 seconden.

Nu weer hard trainen en op naar een hoop betere tijden!