Groet uit Schoorl 2018

Het is alweer 11 februari 2018, de dag van de Groet uit Schoorl Run.
Een jaar geleden, op 12 februari, lag er tijdens dit evenement een mooi pak sneeuw, vandaag is dat anders.
Als ik wakker word zie ik een grauwe, grijze lucht; geen zon te bekennen. De voorspellingen waren ook niet veel beter.
Uit Noord Holland krijg ik echter verschillende berichten: de één heeft het over zon en de ander over kou, over één ding zijn ze het eens: harde wind.
“Ach, ik neem gewoon een flinke tas kleding mee en ik zie vlak voor de start wel hoe het weer is!”

Naast het weer zijn er vandaag nog wat dingen anders dan vorig jaar: ik ga alleen die kant op en daardoor hoef ik dus niet in alle vroegte van bed.
De start van de 30km en de halve marathon, om 11 uur, maak ik dit jaar dus niet mee. De 10km start pas na 14.30u en dus heb ik ’s ochtends alle tijd!
Ik kom om een uur of half 10 lekker m’n bed uitgerold en begin m’n voorbereiding. Al snel kom ik er achter dat ik toch echt behoorlijk zenuwachtig begin te worden.
De zenuwen worden ook steeds heviger!
Als ik op een gegeven moment de auto ophaal en even een praatje maak verdwijnen ze toch wel weer een beetje, gelukkig maar.

Dan is het tijd om in de auto te stappen en naar Schoorl te rijden. Tijdens de rit zie ik steeds meer blauwe lucht tevoorschijn komen, misschien heeft het wel iets te maken met de enorm valse “zang” die de hele rit uit m’n mond komt.

Eenmaal aangekomen valt het me mee hoe snel ik een parkeerplekje bemachtig. Daarna pak ik m’n spullen en ik loop richting de sporthal.
Onderweg blijf ik nog even staan langs het parcours om even een halfuurtje te kijken naar de lopers van de halve marathon en de 30km.

Dan is het voor mij ook tijd om me om te gaan kleden.
Daarna komen de zenuwen weer in een razend tempo terug, gelukkig zie ik tijdens het warmlopen dat ik niet de enige ben. Ik zie allemaal gespannen en serieuze koppen, een enkeling lacht en lijkt er echt zin in te hebben.
Ikzelf weet niet goed of ik er wel zin in heb. Gisteren keek ik nog enorm tegen vandaag op, dat gevoel is gelukkig wel al verdwenen, maar ik kan nog niet zeggen dat ik er zin in heb.

Na het warmlopen ga ik richting het startvak, vorig jaar was dit nog helemaal vooraan maar ik zag het niet zitten om dit jaar weer aan alle kanten voorbij gevlogen te worden. Dus start ik dit keer ergens achteraan, een kwartier na het eerste startschot.

Terwijl ik hier sta te wachten tot we mogen beginnen bereiken bij mij de zenuwen een hoogtepunt, ik heb er gewoon buikpijn van en ik vraag me af of ik dit eerder zó erg heb meegemaakt. Ik hoop maar dat de buikpijn wegtrekt zodra ik gestart ben.

Dan het aftellen en het startschot!
Het eerste stuk is gelukkig mooi breed en ik haal hier de eerste lopers meteen in. Even is het zoeken naar een groepje of een maatje, het hele stuk alleen lopen zie ik immers ook niet zitten!
Dan zie ik voor me een meisje lopen die het tempo er ook lekker in lijkt te hebben en ik sluit me bij haar aan.
Een jongen naast me denkt blijkbaar hetzelfde want het duurt niet lang of we lopen met z’n drieën.
Of naja, wij lopen in een rijtje links terwijl we de mensenmassa inhalen. Want inmiddels is het wel weer druk op het parcours.

Zo lopen we de eerste 3km, de jongen voor me zorgt voor de ruimte en ik dartel er rustig achteraan. Of naja rustig, we lopen een mooi tempo en het voelt goed, ondanks dat we regelmatig de berm in moeten!
De zenuwen waren na het startschot, zoals zo vaak, meteen weg en ik zit volledig in de focus.
Na het 3km punt komt er wat meer ruimte op het parcours en ik kom op een gegeven moment voor m’n maat te lopen.
In de schaduw (de zon schijnt nog altijd!) zie ik dat hij constant mooi achter me hangt en ik kan nog steeds een mooi tempo van 3:50/km volhouden.

Tot we bij het 6km punt komen, vanaf hier wordt het lastiger. Ik merk dat ik het tempo niet meer zo makkelijk vol kan houden en ik zak wat in.
Dit moet mijn maat ook in de gaten hebben en ik hoop dat hij mij vanaf hier wat meer op sleeptouw kan nemen, maar helaas. Hij komt mij inderdaad wel voorbij, maar hij zet op hetzelfde moment ook een versnelling in.
En zo zie ik hem voor me steeds verder weglopen.

Vanaf dit moment loop ik dus alleen, met nog ongeveer 4km te gaan.
En aangezien ik het tempo van de eerste 5km kwijt ben begint nu ook het rekenen, ik moet en ik zal onder de 40 minuten lopen!
Beetje bij beetje raak ik m’n opgebouwde marge kwijt, constant rekenend in m’n hoofd.

Dan de laatste kilometer, ik weet dat het nog kan maar dan moet ik wel weer versnellen. Ik pers alles eruit wat ik heb. “Het lukt toch niet” schiet er even door m’n hoofd. Gevolgd door: “Tuurlijk lukt het wel! Niet opgeven nu!” en ik ga door.
Knokken, dat is het deze laatste kilometer.

Nog een paar bochten, ik ga linksaf en hoor ondertussen “Kom op Skedel!” (Geen idee wie je was, maar dankjewel!).
Dan een slingerpaadje op, voor me zie ik nu de plek waar ik zelf voor de tijd heb staan kijken en dan kom ik bij de laatste bocht.
Ik zie de finish voor me, ik kijk op m’n horloge en zie dat ik nog 40 seconden heb. “Dit ga ik halen”.
Nog een klein stukje, nog 20 seconden. Ik bal m’n vuist en slaak een kleine kreet, dit kan toch niet meer misgaan?

En dan is daar eindelijk de finish!
Meteen zoek ik één van de dranghekken op voor steun, ik ben gesloopt. Pas daarna kijk ik op m’n horloge.. Ik schrik; 40:00. Shit, hoe krijg ik dit voor elkaar? Net niet binnen de 40 minuten. Die ene seconde!
Maar ach, ik kan me er ook weer niet druk om maken. Ik heb alles gegeven en meer zat er niet in. “Of toch die ene seconde wel? Nee, niet druk om maken!”
Als ik door loop krijg ik een flesje drinken en een handdoek, één van de vrijwilligers houdt me even op waarop ik zeg: “Ach doe maar rustig aan, ik heb inmiddels geen haast meer” “Nee nu niet meer!” reageert ze, waarop we beide lachen en ik weer doorloop. Ja, ik kan redelijk snel weer lachen.

Al met al ben ik zeer tevreden met deze 10km, zeker als je in beschouwing neemt dat ik het grootste deel van de week ziek ben geweest.
Ik zeg het niet vaak, maar ik ben trots op mezelf!

O, in de officiële uitslag was m’n tijd 39:59. Dus toch binnen de 40 minuten, die ene seconde…. ?