Loop Leeuwarden 2019

Dit keer begint m’n “avontuur” een dag vantevoren, op zaterdag. Ik heb namelijk pas in de loop v/d week besloten om toch mee te doen aan Loop Leeuwarden, het evenement waar ik ooit m’n allereerste halve marathon heb gelopen, en aangezien de voorinschrijving al gesloten is meld ik mij vandaag bij de na-inschrijving. Ja, ik hoor je denken: huh, maar een na-inschrijving is toch niet voor de tijd? Ja precies, maar ze moesten het beestje een naam geven natuurlijk.

Dus, ik sta op zaterdag bij de na-inschrijving (wat eigenlijk dus gewoon de inschrijving is, een dag van te voren, na de voorinschrijving. Snappie?), ik vul het inschrijfformulier in en ga naar de balie. Daar ontvang ik m’n startnummer en betaal keurig het inschrijfgeld. “Hey, jij start meestal vooraan toch? Wil je dan ook een sticker op je startnummer?” Oh is dat even fijn! Die sticker geeft toegang tot het wedstrijdvak en daardoor hoef ik niet helemaal achteraan in de drukte te starten, dat scheelt toch weer.

Als ik zondags in Leeuwarden arriveer, de auto parkeer in de garage en vervolgens het plein op stap is het al lekker druk. De 5km is net gestart en over een klein uurtje mag ik ook los. Ik loop dit keer de 10km.

Nadat we even rond gekeken hebben komen de eerste lopers alweer binnen. Dit is voor mij het teken om me klaar te gaan maken en even warm te gaan lopen. Uiteraard ben ik niet de enige, het evenement trekt altijd veel deelnemers en op de 10km doen ook dit keer weer ruim duizend mannen en vrouwen mee. Toch zie ik tijdens het warmlopen weinig bekenden. Tijdens het warmlopen merk ik wel dat m’n kuiten flink stijf en gevoelig zijn. Ik probeer het er wat uit te lopen maar dit wil niet echt lukken helaas. Hopelijk heb ik hier straks geen last van!

Dan is het tijd om het startvak in te gaan, ik loop naar het voorste vak toe en wordt doorgelaten door de vrijwilligers; lange leve de sticker! Als ik in het startvak sta zie ik al wat meer bekenden, echter niet echt in het startvak maar vooral tussen het publiek. Tussen het publiek staat ook een Boorsma waar ik even mee ouwehoer op afstand. Maar dan slaat bij mij toch echt wel de spanning toe, nog vijf minuten tot de start. Dit heb ik toch meestal wel, ook als ik me (zoals nu) heb voorgenomen niet te hard van stapel te lopen.

Dan het moment waar ik al een paar minuten op sta te wachten; het startschot! Meteen schieten de snelle lopers er vandoor en ik zoek daarachter een plekje. Gelukkig is het begin lekker breed en kan ik snel in een goed ritme komen, uit de drukte.

Tijdens de eerste paar honderd meter hoor ik vanuit het publiek al meerdere aanmoedigingen komen; “Skedel!!” “Komop Dirk!” Even later klinkt er zelfs een enorme brombeer: “DIRK SLOT!” Bedankt meneer Stol 😉

Uiteraard begin ik toch weer veel te snel en loop ik de eerste drie kilometers in 3:51, 4:00 en 4:02. Daarna zak ik wat in en loop ik een wat rustiger tempo, niks mis mee.

Ik loop, voor m’n gevoel, al vrij snel alleen. We slingeren wat door Leeuwarden, langs onder andere een kinderboerderij en een drukke supermarkt. Ook hier staat er af en toe nog een bekende langs het parcours, wat het allemaal natuurlijk net even wat leuker maakt!

“Tjoeketjoeke!”

Dan loop ik het bos in. Al snel kom ik er achter dat ik helemaal niet alleen loop, er staat namelijk een jongetje bij het ingaan van het bos die roept: “Kijk, kijk! Een treintje! Tjoeketjoeke!” Blijkbaar lopen er een aantal lopers achter mij. Helaas komt er aan dit treintje in het bos al vrij snel een einde als ik door twee van de lopers ingehaald wordt en (zo hoor ik na afloop) een aantal het niet meer bij kan houden.

Dan loop ik op een lang en recht stuk, mooi tussen de bloeiende bloemen en planten. Ik herken dit stuk nog van een aantal jaren geleden, toen was het een stuk warmer en ging ik hier helemaal stuk aan het eind van de halve marathon. Gelukkig is dit nu allemaal anders, ik kan het prima volhouden.

Ik loop nu weer een woonwijk in en overal staan plukjes mensen, allemaal enthousiast, leuk!

Even later word ik ingehaald, precies op dat moment lopen we het bordje “7” voorbij, wat dus aangeeft dat we nog drie kilometer te gaan hebben. “Tijd?” Ik kijk hem aan en hij herhaalt de vraag: “Wat was de tijd?” “Oh sorry, 28 minuten en 9 seconden” “Ah, dat is wat te snel, rustig aan” “Ja, dat was ik sowieso al van plan maar gaat prima zo!” Hij gaat voor me lopen en we lopen weer een druk bezette straat in, met toeschouwers wel te verstaan.

Hoewel hij zei rustig aan te gaan doen loopt hij langzaam aan een beetje bij me vandaan, tot hij ongeveer twintig meter voor me loopt die afstand blijft ongeveer het verschil tot aan de finish.

Inmiddels lopen we langs de Dokkumer Ee, ook hier staan weer allemaal mensen ons toe te juichen en aan te moedigen, altijd fijn om toch dat beetje extra energie bij je naar boven te brengen. Ik geloof ook dat ik op deze momenten niet één keer geen glimlach op m’n gezicht gehad heb vandaag, het is genieten!

Op een gegeven moment word ik nog geroepen en ik moet eerst even zoeken voor ik zie dat het geroep vanaf een balkon komt. Ik roep nog snel wat en dan is het tijd voor de laatste loodjes.

Nog één drinkpost en dan slaan we linksaf de brug over en dan bijna de binnenstad weer in. Hier staan weer een paar bekenden en ook nu lach en juich ik nog wat.

Dan kak ik blijkbaar toch wat in want achter me hoor ik een jongen roepen: “Kom op, nog maar een kilometer!” Dat schudt mij toch weer even wakker en ik besluit toch weer een tandje bij te zetten. Met nog ongeveer 600 meter komt hij naast me lopen, maar hij haalt me niet in. “Kom op man, we gaan samen over de finish. Ik heb de hele tijd achter je gelopen en vind het niet leuk om voor je te eindigen” Ik vertel hem dat het mij echt niet zoveel uitmaakt en dat het wel prima is, maar toch versnellen we allebei en lopen we samen richting de finish.

Met nog 200 meter te gaan lopen we tussen de dranghekken met aan elke kant publiek, nog altijd naast elkaar en nog steeds beetje bij beetje wat sneller. Tot we uiteindelijk samen het finish podium oplopen en inderdaad naast elkaar finishen.

We geven elkaar een hand en kletsen daarna nog even na. Blijkbaar was hij onderdeel van het treintje dat eerder achter mij zat maar was hij de enige die achter mij is gebleven. Hij is mij ook dankbaar dat ik hem zo geholpen heb, ondanks dat ik er zelf dus niks van wist. En ik kan alleen maar dankbaar zijn voor zijn motivatie de laatste kilometer.

Oh, en ik ben zeer dankbaar voor de massage van Fysiotherapie Leeuwarden na de tijd. Ook al zijn het eigenlijk gewoon pure sadisten……