Medio Maratón Valencia

Daar zit ik weer, voor de zoveelste keer in de trein en voor de zoveelste keer op weg naar een loop. Maar toch is het anders dan anders. Ten eerste ben ik niet alleen, Miriam zit namelijk tegenover mij en ten tweede is de loop niet vandaag maar pas over twee dagen. Het is nu vrijdag en we zijn op weg naar Schiphol, om vanaf daar naar Valencia te vliegen, daar lopen we allebei op zondag de halve marathon.

Maar voor het zover is gaan we natuurlijk eerst even goed genieten van alle leuke dingen wat een reisje naar Valencia, sowieso Spanje trouwens, met zich meebrengt. Dus als we na een vlucht van twee uren vanuit het vliegtuig de warme buitenlucht in stappen begint het echte genieten al. Vervolgens nemen we een taxi naar ons appartement en daarna is het tijd om richting het startgebied te gaan, daar is namelijk de Runningexpo opgesteld en hier moeten we ons startnummer afhalen. Uiteraard hebben we ons wel eerst even omgekleed, we lopen dus lekker in korte broek en t-shirt richting de expo.

Zodra we de grote tent binnenstappen worden we aangesproken door een jongen bij een standje met één of andere groente, Bimi. Bimi is een kruising van Broccoli en een slasoort. Terwijl wij hier even staan en we ook wat proeven, hoor ik Miriam ineens Fries praten. Blijkbaar staat er een stel achter ons uit Dokkum, klein wereldje blijkt maar weer.

Als we de startnummers in ons bezit hebben lopen we weer de tent uit, maar niet voordat we onze goed gevulde goodiebag in ontvangst hebben genomen. Nu al merk je aan alles dat het een fantastisch goed georganiseerde evenement is. Oh, ik gebruikte nu fantastisch maar er komen nog veel meer superlatieven voorbij straks!

Hierna besluiten we een terrasje op te zoeken, tijd voor een cerveza en tapas, we zijn hier natuurlijk niet alleen voor de loop!

Als we zaterdag’s eenmaal goed wakker en opgefrist zijn lopen we richting het centrum. Allereerst om lekker te ontbijten op het terras en daarna om even de stad te bekijken. Aangezien ik hier drie weken geleden ook al was (wat een luxe, ik weet het) weet ik nog wel wat mooie plekjes en leuke pleintjes. Zo laat ik Miriam ook even zien waar we toen sliepen en wijs een paar van de kroegen aan waar we toen de nodige cervezas gedronken hebben.

Uiteindelijk belanden we op een terrasje op het plein waar ik drie weken geleden ook gestaan heb, toen stond het plein vol met duizenden Ajacieden en werd er flink gefeest, nu zijn er vooral toeristen en worden er foto’s gemaakt bij de fontein, die overigens nu minder schuimt dan destijds. Hier blijven we lekker een paar uurtjes zitten, lekker met onze koppen in de brandende zon en met een biertje in de hand.

Inmiddels merk ik wel dat ik toch wat zenuwachtig begin te worden, ondanks dat ik helemaal geen doel heb voor morgen en dat ik al zo vaak een halve marathon heb gelopen. Ik begin te twijfelen of ik het überhaupt wel ga halen en of ik misschien niet toch wat meer had moeten trainen. Maar als ik m’n twijfel naar Miriam uitspreek kijkt ze me aan alsof ik gek ben en begint ze te lachen. Ach, misschien heeft ze ook wel gelijk, het komt vast goed.

“Dos cervezas por favor”

Deze avond besluiten we om toch maar wat serieuzer met het hardlopen bezig te gaan, dus zoeken we een Italiaans restaurantje op om wat pasta naar binnen te werken. Maar aangezien we toch een beetje op vakantie zijn, en omdat ze zo leuk zijn om te bestellen, belandt er toch weer een cerveza voor m’n neus.

Het is 6:00u als ik wakker word van de wekker. Doordat de wintertijd is ingegaan hebben we vannacht lekker een uurtje langer kunnen slapen en daardoor voelt het helemaal niet zo vroeg. Ik smeer een paar broodjes met jam en ga dan weer lekker in bed zitten eten. Ondertussen pruts ik wat op m’n telefoon en probeer me een beetje in te beelden hoe het vandaag zal gaan, over ongeveer tweeënhalf uur is de start en zal ik gaan beginnen aan mijn 21,1km lange tocht door Valencia.

Met nog drie kwartier te gaan lopen we richting de start. Als we ons appartement verlaten zien we al een paar andere lopers, dit worden steeds meer naarmate we dichter bij het startgebied komen. Het eerste stuk lopen we in de schaduw en dan is het toch nog wel fris. Gelukkig duurt het niet lang voor we in het zonlicht terecht komen en de gevoelstemperatuur flink omhoog schiet.

Zodra we bij het startgebied aankomen is het er al lekker druk, er lopen al mooi wat lopers warm en overal staan mensen foto’s te maken. Dit allemaal gecombineerd met de blauwe lucht en het zonnetje maken dat ik er nu echt zin in heb, dit belooft een mooie dag te worden!

Al snel nemen Miriam en ik afscheid van elkaar, we wensen elkaar succes en spreken af waar we elkaar zien na de finish (“gewoon rechts blijven, dan wacht ik daar ergens op je. Of jij op mij natuurlijk”). Daarna begin ik met warmlopen, rustig loop ik door een straat een beetje slingerend tussen de andere lopers door. Daarna loop ik over de zesbaansweg richting het startvak en met nog ongeveer een kwartier te gaan ga ik naar binnen.

Nu begint het vaste riedeltje weer, ik kijk wat om mij heen om te zien of er ook bekenden zijn. Als ik merk dat ik hier mee bezig ben begin ik wat te lachen, joh had je nou echt verwacht dat je hier een bekende tegen zou komen? En inderdaad, ik zie geen bekenden. Dankzij de vlaggetjes op de startnummers kan ik wel zien dat er vooral Spanjaarden om mij heen staan, af en toe aangevuld met een Italiaan, Pool of één van de vele Nederlanders, nee ik ben zeker niet de enige buitenlander.

Na een paar minuten merk ik dat de menigte langzaam wat naar voren loopt, ik zie nu ook dat het nog maar ongeveer twee minuten tot het startschot is. Echte zenuwen heb ik nu niet meer, het is eind oktober en ik sta hier lekker in m’n t-shirt en korte broek in het zonnetje te genieten, bij een graad of 17. Ik ben wel blij dat de start al om 9 uur is, het kan nog wel eens heel warm worden vandaag!

Als ik niet veel later het startschot hoor is het echt tijd om in beweging te komen, echt lopen zit er nog even niet in maar we schuifelen richting de startlijn. Het duurt ongeveer anderhalve minuut voor ik daadwerkelijk over de lijn kom en de halve marathon van Valencia ook voor mij echt begonnen is.

Het eerste stuk lopen we nog over de zesbaansweg, op naar de grote brug. Langs beide kanten van de weg staat het vol met mensen, één lang lint. Ook als ik na bijna een kilometer over de brug loop staat het nog vol met mensen. De één klapt, een ander filmt en een paar schreeuwen iets. Maar allemaal maken ze duidelijk dat ze er voor ons staan, om de lopers aan te moedigen en te helpen de ruim 21km doorstaan.

Terwijl ik over de brug loop geniet ik van het mooie uitzicht, de mix van bomen en groen in de opgedroogde rivier en de moderne gebouwen die een deel van de skyline van Valencia mooi maken.

Na de brug volgt een rondje om een rotonde en daarna een lang stuk van ruim 2km rechtdoor. Maar dit rechte stuk is alles behalve saai, nog steeds staat het aan beide kanten van de weg vol met mensen. Nog steeds zijn ze allemaal enthousiast en hier staan ook de eerste groepjes verkleedde mensen, tijdens de route zal ik er nog veel meer tegen komen dus ik weet echt niet meer welke waar stonden en hoe ze er allemaal uitzagen. Maar ik weet wel dat ik van allemaal even enthousiast werd en dat ik de nodige highfives uitgedeeld heb.

Als we vlak voor het 4km punt de bocht omgaan loop ik langs een universiteit en zie ik dat de eerste drinkpost niet ver meer is. Vantevoren hebben we het uitgebreid over de drinkposten gehad en aangezien Miriam aangaf het lastig te vinden om uit de standaard bekertjes te drinken besloot zij een flesje water mee te nemen. Als ik de eerste vrijwilligers van de drinkpost zie staan moet ik wel even lachen; ze staan keurig met flesjes water. Ik pak een flesje aan en neem een paar flinke slokken, daarna gooi ik nog wat water over m’n hoofd en in m’n nek, ondanks dat het vroeg is merk ik namelijk dat de temperatuur al lekker op begint te lopen. Dan wordt het tijd om m’n flesje weg te gooien, gelukkig staan er genoeg afvalbakken. Nu moet ik alleen nog zorgen dat het flesje ook echt in de afvalbak terecht komt… Dat blijkt een grotere uitdaging dan gedacht, ik gooi hem er minstens 3 meter overheen, oeps. Als een klein kind dat net perongeluk gestruikeld is kijk ik om mij heen, ik lach wat en overtuig mijzelf dat niemand het gezien heeft. Volgende keer beter.

Weer sla ik linksaf, weer zie ik een lang, recht stuk voor mij. En weer is dit stuk niet saai, nog steeds al die mensen, nog steeds verkleedde mensen en nog steeds loop ik met een grijns op m’n gezicht.

Het loopt ook gewoon heerlijk! Ondanks dat er echt gewoon veel lopers om mij heen lopen heb ik genoeg ruimte doordat de weg breed genoeg is. Ik loop voor m’n gevoel alles daardoor alleen, dat bedoel ik niet negatief maar in de zin dat ik lekker m’n eigen tempo kan lopen en, op een paar momentjes na, geen last heb van de mensen om mij heen.

“Vamos!”

Na dik 7km komt, na de start, het eerste kippenvel momentje. Ik zie weer een bocht aan komen en merk ook dat het nog iets drukker wordt langs het parcours. Als ik bij de bocht ben schiet het kippenvel over m’n lichaam, ik dacht dat er tot nu al veel mensen stonden maar hier zijn het er nog veel meer! Wauw, rijen dik en overal wordt geroepen en gejuicht. Veel gehoord is natuurlijk: Vamos!!

Niet veel later lopen we weer een rotonde op en deze komt mij bekend voor, dik twee weken geleden liep ik hier ook! Toen niet zwetend, lachend en genietend op m’n hardloopschoenen maar zingend, roepend, lachend en genietend met ruim tweeduizend mede Ajacieden.

Ik weet dus dat we op dit moment dichtbij Mestalla lopen en scan daarom ook grondig het publiek, heel misschien zie ik wel een bekende. Ik weet dat de kans klein is maar ach, het zou toch wel heel leuk zijn.

Het duurt niet lang voor ik ook echt wat bekends zie tussen de mensen in het publiek. Helaas is het geen bekend gezicht maar een ouder stel met een Friese vlag. Ik twijfel even maar besluit om toch maar niet te roepen en gewoon lekker door te lopen.

Ik zei net al dat ik hier een paar weken geleden ook al was en daarop inhakend is het wel goed om te melden dat ik er vandaag weer voor gekozen heb om lekker in m’n Ajax shirtje te lopen. Nee, ik ben er niet bang voor om een tik of wat dan ook te krijgen en een paar reacties uitlokken is alleen maar leuk.

Dat blijkt ook, af en toe hoor ik iemand iets naar mij roepen. Wat? Dat verschilt nogal. Zo merk ik dat vooral veel Spaanse kinderen gewoon even “Ajax!” roepen. Maar er zijn ook veel Nederlanders, zo hoor ik een keer: “Hey joh, doe dat shirt eens uit!” en zijn er zelfs een paar die beginnen te zingen! “90 minuten lang….”

Na dik 9km volgt de tweede drinkpost, ik pak weer een flesje water, drink wat en gooi een beetje over m’n hoofd. Dan is het weer tijd voor de uitdaging waar ik een paar minuten geleden nog hopeloos in faalde: het flesje in de afvalbak gooien. Dit keer is het zelfs nog iets lastiger omdat ik wat meer in het midden van de weg loop, rechts van mij lopen een paar andere lopers. Hierdoor is niet alleen de afstand groter, maar moet ik het flesje ook nog over deze personen zien te gooien. En als het mislukt, dan zien zij dat natuurlijk meteen! Dus enigzins gespannen maak ik mij klaar om het flesje te gooien, vanaf een metertje of vier waag ik het er op. Ik gooi het flesje en zie hem met een boog over de mensen gaan, om vervolgens op de rand van de afvalbak te stuiteren en zo in de bak te belanden. Yes! Er verschijnt voor de verandering weer een glimlach op m’n gezicht en ik bal even m’n rechtervuist.

Inmiddels passeer ik het 10km punt en kan ik het toch niet laten om even uit te rekenen wat er voor nodig is om m’n PR te halen. Al snel kom ik tot de conclusie dat dit onbegonnen werk is en ik besluit gewoon lekker zo door te gaan.

Nog altijd leidt het parcours ons langs de “rivier”, dit klinkt misschien saai maar geloof mij: dat is het niet! Want buiten dat het hier gewoon echt heel mooi is, staan er nog steeds overal mensen. Echt waar, ik ben nog geen stuk tegengekomen waar geen mensen staan. Dit heb ik nog nooit meegemaakt!

Vlak voor het 12km punt is het tijd om linksaf te slaan en de “rivier”over te steken. We lopen nu op een brede weg met een soort park tussen beide rijrichtingen. Dit is de eerste keer dat we de keuze krijgen: schaduw of zon? De meeste lopers kiezen er toch voor om links te gaan lopen en daarmee de schaduw van de gebouwen op te zoeken. Ondanks dat ik niet veel last heb van de warmte besluit ik dit voorbeeld te volgen en ook links te gaan lopen.

Ik loop hier ongeveer een kilometer als we weer linksaf moeten, meer de stad in. Kort na de bocht worden we opgewacht door tientallen enthousiaste kinderen. Er staan wel volwassenen bij maar de kinderen zorgen hier voor de sfeer; er hangen allemaal kleurrijke attributen langs het parcours, we lopen er zelfs onderdoor en één van de kinderen schreeuwt ons van alles toe door een microfoon in z’n hand.

“Ha Ajacied! Hoe gaat ie?”

Niet veel later word ik ingehaald; “Ha Ajacied! Hoe gaat ie?” “Ja gaat prima, en bij jou?” “Gaat ook lekker! Succes en geniet er nog maar van!” “Dankjewel man, jij ook!” En hij loopt weer door. Dit zijn ook de voordelen van een Ajax shirt in het buitenland, er zijn toch altijd mensen die je even aanspreken.

Ik ben inmiddels bij de drinkpost op het 14km punt en hetzelfde riedeltje volgt. Echter is het flesje gooien dit keer een stuk minder spannend en hij belandt dan ook keurig in de afvalbak. Deze drinkpost heeft iets wat ik nog niet eerder heb gezien tijdens een loop, namelijk een zogenaamde “snelle verzorging”, er staan hier aan beide kanten van de weg vrijwilligers met een spuitbus. Zij staan er om mensen met klachten verder te helpen, voor mij zie ik dan ook een paar lopers stoppen om vervolgens op een bepaalde plek ingespoten te worden en weer snel verder te gaan. Als ik bij één van de verzorgers een camera ploeg zie staan twijfel ik, camerageil als ik ben, heel even om gebruik te maken van de service. Maar ik besluit toch maar gewoon lekker door te lopen. Bovendien heb ik ook nog steeds nergens last van. Al hoewel, dat zeg ik nu wel maar eigenlijk heb ik al een paar kilometers het idee dat er wat in m’n rechterschoen zit. Het begint ook steeds meer pijn te doen en dat kan eigenlijk maar één ding betekenen: blaar. Heel even overweeg ik om te stoppen en even in m’n schoen te kijken, maar waarschijnlijk zit er toch niks in en dus besluit ik ook om dit niet te doen en gewoon door te gaan. Nog maar een klein stukje.

Dan volgt voor mij weer iets nieuws: een stukje voor het 15km punt delen vrijwilligers gelletjes uit. Nou maak ik meestal geen gebruik van gelletjes maar aangezien ik een Nederlander ben besluit ik er toch één aan te nemen, gratis spullen moet je niet afslaan toch? Daar komt bij dat ik eigenlijk verwacht dat ik de energieboost wel kan gebruiken voor later, het kan toch niet zo makkelijk blijven gaan?

Na het 15km punt gaat de route rechtsaf, weer de stad in. Als we hier tussen de hoge gebouwen lopen valt m’n oog op auto die een parkeergarage wil verlaten, helaas voor deze chauffeur ligt de uitrit van de garage aan de weg waar wij lopen en op deze weg mogen op dit moment uiteraard geen auto’s rijden. Hij staat dan ook keurig te wachten, met twee agenten voor z’n motorkap.

“On a highway to hell!”

Als ik daarna de bocht om ga en het 16km punt passeer, hoor ik in de verte muziek, harde muziek. Niet veel later wordt mij duidelijk gemaakt waar de muziek vandaan komt want als ik de bocht om ga en richting Plaça de l’Ajuntament loop zie ik een boog over de weg. Rond die boog staat het werkelijk zwart van de mensen. De muziek? Die bezorgt mij één van de mooiste momenten van deze loop. Stel je voor, je loopt door een prachtige stad, tussen duizenden mensen, lekker in het zonnetje. Lukt dat? Mooi, stel je daar dan de gitaarklanken van AC/DC bij voor. Dat moet ook vast wel lukken toch? Dat is wat ik op dit moment meemaak en zo’n honderd meter voor de boog klinkt er keihard door de speakers: “I’M ON A HIGHWAY TO HELL!!” Weer die grote grijns op m’n gezicht en natuurlijk kan ik het niet laten om mee te doen. Bij de boog staat een man met een microfoon op een verhoging en terwijl ik m’n handen in de lucht steek en keihard met AC/DC meeschreeuw kijkt hij mij aan en schreeuwt wat naar me. Ik kan helaas niet verstaan wat hij zegt maar vol enthousiasme juich ik naar hem en het publiek naar mij; fantastisch!

Op dit soort momenten is het dan toch wel jammer dat je redelijk snel doorloopt en de momenten vaak ook zomaar weer voorbij zijn, ook nu want meteen daarna moet ik weer de bocht om en loop ik weer bij het plein vandaan. Natuurlijk zijn er nog steeds de honderden mensen langs de route en verdwijnt de glimlach echt nog niet.

Inmiddels baal ik er echter wel een beetje van dat ik m’n flesje niet bewaard heb na de vorige drinkpost, ik had hem immers nog helemaal niet leeggedronken en begin nu toch wel dorst te krijgen. Had ik toch maar niet zo enthousiast gedaan met het flesjegooien..

Ik loop nu weer door een straat met aan beide zijden hoge gebouwen, er staan hier nog steeds veel mensen maar toch voelt het een beetje als de stilte voor de storm. Halverwege de straat staat weer een hele groep bij een klein pleintje en hier worden we weer even goed aangemoedigd voor de laatste kilometers.

De stilte voor de storm? Ja, dat blijkt wel te kloppen. Want als ik vervolgens weer over een rotonde loop en ik weer de weg langs de “rivier” op loop sta ik toch weer versteld van het aantal mensen. Het begint al in de bocht als ik weer uitgebreid word toegezongen door een paar Nederlanders. Vervolgens voel ik mij bijna een wielrenner die de tour fietst, met publiek dat gedeeltelijk de weg op komt. Het is duidelijk dat ik aan de laatste kilometers ben begonnen en dat deze mensen dat allemaal heel goed weten.

“De makkelijkste halve marathon tot nu toe?”

Als ik na 18km de laatste drinkpost gepasseerd ben denk ik na over hoe het tot nu toe gegaan is en ik denk aan hoe relatief makkelijk het mij afgaat, is dit de “makkelijkste” halve marathon die ik tot nu toe gelopen heb?

Als ik de 19km gepasseerd ben merk ik dat ik er toch echt wel moeite mee begin te krijgen, ik heb misschien wel iets te vroeg gejuicht. Gelukkig word ik vooruit geholpen door het publiek, heb ik nu wél een flesje water bewaard en dan komt nog de grootste redding: er staan toeschouwers die borden in de lucht houden met de tekst: Ahorre aquí para superpoder, of iets wat in de buurt komt. Ik moet in ieder geval op één van die borden slaan om superkrachten te krijgen, zodat ik de laatste kilometers ook nog kan halen. Dit doe ik dus zonder te twijfelen, alle beetjes helpen!

Ik ben blij als ik het Palau de les Arts weer zie, hier ben ik na de start namelijk de brug op gegaan en dus weet ik dat ik er weer bijna ben. Ik weet het niet zeker maar ik betwijfel of ik nog steeds zo’n glimlach op m’n gezicht heb. Één ding is wel zeker: ondanks dat ik het inmiddels wel wat zwaar heb geniet ik nog met volle teugen!

“Otros 800 metros”

Dan loop ik weer dezelfde rotonde op als eerder vandaag, het was de eerste en het zal ook de laatste zijn. Na de rotonde beginnen de befaamde bordjes: otros 800 metros. Ik heb geen Google translate nodig om te weten wat er staat.

Het laatste stuk is alleen maar rechtdoor en ik spoor m’n benen aan om nog even wat te versnellen. Na 300 meter loop ik al onder de eerste boog door, gevolgd door nog één en nog één, het houdt niet op. Inmiddels staan ook aan beide kanten van het parcours tribunes, allemaal tot het laatste stoeltje gevuld met mensen. Toch valt mij het geluid wat ze maken ietwat tegen en ik besluit ze aan te sporen, met m’n armen maak ik duidelijk dat ik meer geluid wil horen. Nadat ik ze een paar keer de lucht in heb gegooid reageert het publiek en komt er inderdaad meer geluid van de tribunes, ik reageer hierop door m’n duimen de lucht in te steken.

Dit was de perfecte afleiding en ik ben zomaar een paar honderd meter verder. Sterker nog; ik kan m’n horloge stopzetten want met een een grote glimlach kom ik over de finish!

Meteen loop ik naar het hekje aan de linkerkant, ik leun er even goed tegenaan en na een paar seconden loop ik door. Ik zie dat de mensen van EHBO naar mij kijken en ik lach even naar ze. Rechts en links zie ik dat mensen geïnterviewd worden en op de foto gaan. Maar ik besluit rustig door te lopen richting de vele beloningen en de schaduw, want inmiddels kan ik die wel gebruiken.

Nadat ik m’n medaille, drinken (water en sportdrank), fruit (banaan en net mandarijnen) en alweer een goodiebag in ontvangst heb genomen kom ik er achter dat er geen mogelijkheid is om in de schaduw te wachten op Miriam. Er zit dus niets anders op dan in de volle zon te wachten, ach zo erg is dat natuurlijk ook niet, helemaal niet met de gedachte dat het weer in Nederland “iets” minder lekker is!

Terwijl ik geniet van m’n drinken word ik aangesproken door een oudere, Nederlandse man die ook gelopen heeft. We maken een praatje, hij blijkt de zestig al gepasseerd te zijn en heeft net niet binnen het anderhalf uur kunnen lopen. Poe, ik hoop er ook ooit zo bij te mogen lopen, diep respect!

Als we afscheid genomen hebben komt hij toch nog even terug. “Ja ik wil toch even met je op de foto, om te laten zien hoe sport verbroedert! Dit vinden ze thuis namelijk ook wel leuk, ik op de foto met een Ajacied, ik als Tukker.” Ik moet lachen en we nemen een foto samen, daarna gaat hij er echt vandoor.

Niet veel later komt ook Miriam binnen. We genieten, de één wat meer dan de ander, samen van de Radler die we bij de bar krijgen en lopen richting ons appartement.

Wat een geweldige dag was dit! Een goed georganiseerd evenement in een schitterende stad met werkelijk fantastische toeschouwers! Bedankt!!