Zandvoort Circuit Run 2018

M’n telefoon trilt en ik word wakker. Hoe laat is het?? Ik pak m’n telefoon en zie tot mijn schrik dat het al kwart over 9 is. Snel app ik Miriam: Shit! Ik heb me verslapen! Maar ik kan snel!
Ik spring uit bed, trek m’n hardloopkleding aan en stop wat kleren in m’n tas. Ondertussen probeer ik me zo goed mogelijk te bedenken waar alles ligt, ik heb uiteraard niks klaar liggen.
M’n startnummer trek ik onder een stapel boekjes vandaag, m’n horloge trek ik van de lader en m’n hartslagmeter ligt ook weer ergens anders.
Snel trek ik m’n schoenen aan, veteren komt later wel!
Dan gooi ik wat bananen en blikjes energiedrank in m’n tas. Ik smeer een paar stukken brood en vul een flesje water. Dan ren ik naar de auto, het is inmiddels 20 over 9. Gelukkig hoefden ze maar 5 minuten op me te wachten.

Wat een begin van de dag! Dit belooft wat. Vandaag staat namelijk de halve marathon bij de Circuit run in Zandvoort op het programma.
Sowieso al een hele opgave, ik heb immers niet getraind voor een halve marathon en dit is er ook niet zomaar één; een parcours met 8km strand en een groot gedeelte door de duinen, geen vlak stuk te bekennen.
Tijdens de rit van ongeveer anderhalf uur hebben we het over onze verwachtingen en doelen. Ikzelf heb geen doel, ik wil gewoon lekker lopen en zie het eigenlijk gewoon als een lekker trainingsloopje.

Eenmaal aangekomen blijkt het perfect loopweer te zijn; het is een graad of 8, bewolkt en er staat weinig wind.

Na de nodige voorbereiding lopen we richting de start, Miriam en ik starten in startvak “Geel” en Raoul start twee vakken naar achteren in vak “Oranje”. We wensen elkaar succes en gaan ons startvak in.
Ons startvak is lekker rustig, we kijken wat om ons heen en kunnen rustig een plekje zoeken.
Niet veel later zie ik Erben Wennemars lopen en ik tik Miriam aan: “Kijk, daar loopt Erben Wennemars.” “Hey ja, hij lijkt er inderdaad wel op!” “Dat klopt, het is hem ook!”

Het is inmiddels nog maar 1 minuut tot de start.
Verbazingwekkend genoeg heb ik nog steeds totaal geen last van zenuwen, dat is wel eens anders geweest!
Het aftellen begint, nog 10 seconden. Miriam en ik wensen elkaar succes en dan is daar het startschot.

We starten redelijk achteraan in de groep, ik kan dus meteen beginnen met inhalen.
Aangezien we starten op het circuit is hier gelukkig genoeg ruimte voor, normaal gesproken zijn het immers auto’s die elkaar hier voorbij vliegen.

De eerste 3km zijn over het circuit. Ik merk dat ik mezelf enorm moet temperen, de eerste km gaat veel te snel. Maar dit ben ik inmiddels wel van mezelf gewend.
Op het circuit staan een paar DJs en er staat een drumband, dit alles brengt er lekker wat sfeer in en maakt dat ik er zin in heb!

Dan gaan we, na ongeveer 3km, het circuit af. We lopen langs de mensen massa die al richting huis gaan (de 5km en de fietsers zijn inmiddels al klaar) en gaan richting het strand.
Ik zit lekker in m’n ritme; niet te snel maar zeker niet langzaam.
Ik loop inmiddels in een klein groepje van zo’n 4 man maar verder is het relatief rustig om ons heen. Dan gaan we het strand op, eerst naar beneden en dan over een paar zandbulten. Dit begint lekker!
Nu zo snel mogelijk naar de waterlijn, daar is het zand het hardste!
Dit klopt op het begin inderdaad en ik vind het meevallen, op deze manier kan ik het wel even volhouden.
Maar dan begint het zand te veranderen; af en toe zak ik er tot de enkels in weg. Aan de voetstappen in het zand te zien ben ik ook zeker niet de enige die hier last van heeft.
Zo ben ik al een paar minuten aan t ploegen als ik me bedenk dat ik nog ongeveer 6km moet.. Wat een eind!

Tijdens deze 6km slingeren we van links naar rechts over het strand, steeds maar zoekende naar de lijn waar het zand het hardste is. Af en toe moeten we ook over een klein water stroompje springen, je kan er ook door heen maar ik heb geen zin in natte voeten in dit zand.
Als we het eind van het strand in zicht krijgen zucht ik even van opluchting. Hierdoor draait een man voor me zich om en hij lacht naar me: “Straks eindelijk weer asfalt onder de voeten! Wat een takke eind!”
Dan doemt er een leuke verrassing voor ons op: een klimduin. Hier had ik absoluut geen rekening mee gehouden.
Aangezien dit een behoorlijk steile beklimming is besluit ik, en iedereen om mij heen, dit wandelend te doen. Eigenlijk geeft dit ook een momentje om even op adem te komen.

Zodra we boven zijn begint iedereen weer langzaamaan te lopen, eerst nog een stuk door het zand maar dan is daar eindelijk het asfalt.
Ik zet de eerste stappen op het asfalt en zeg: “aaah wat een verademing!” De jongen voor mij lacht en beaamt dat. We wensen elkaar succes en ik loop hem voorbij, op naar Zandvoort!

Ik weet dat ik richting Zandvoort loop maar door alle duinen heb ik nog geen zicht op m’n doel.
Dit stuk gaat alleen maar op en neer en inmiddels begin ik ook m’n benen te voelen.
Heel vreemd is het niet, we zitten inmiddels al op 14km en laat dat nou net de grootste afstand zijn die ik het afgelopen anderhalf jaar ongeveer gelopen heb!
Inmiddels loop ik in een klein groepje, samen met een meisje en een man, en heb ik nog steeds een prima tempo.
Dan komt er weer een flinke heuvel aan en ik ben er van overtuigd dat als ik boven ben, ik Zandvoort weer kan zien liggen. Het kan toch niet lang meer duren?
Maar helaas, als we boven zijn zie ik nog steeds alleen maar natuur. Dit is op zich niet verkeerd, want de omgeving is wel mooi! Maar inmiddels voelen m’n benen zwaarder en zwaarder.

Op een gegeven moment krijgen we een seintje van een fotograaf dat het meisje in onze groep de 3^e vrouw is. Hij roept ons nog na: “Dus dan is het de taak van de mannen om je als 3^e over de finish te krijgen!”
Niet veel later krijgen we dan toch eindelijk Zandvoort weer in zicht.
Inmiddels zitten we op 16km en lopen we op Zandvoort af. Hier ben ik heel blij mee, want hoe mooi de omgeving ook is, lopen door een dorp of een stad is ook altijd heel leuk! Ik kan de aanmoedigingen op dit moment ook wel goed gebruiken moet ik zeggen. Want ondanks dat ik me conditioneel prima voel, zijn mijn benen er echt helemaal klaar mee.

Dan lopen we Zandvoort binnen en laat ik me zakken uit het groepje, ik vind het wel prima en ik besluit te gaan genieten van de laatste 4 km.
Al snel komen we op een gedeeld parcours samen met de 12km lopers terecht en word ik aan alle kanten voorbij gesneld door de koplopers. Goh, wat voel ik me op dit moment traag!
Dat genieten komt overigens wel goed, want ook al valt het aantal toeschouwers (en hun enthousiasme) me wat tegen dit wordt ruimschoots goed gemaakt door die paar mensen die wel heel enthousiast zijn en dan vooral de kinderen.
Zo staan er kinderen langs het parcours met uitgestoken handen die ik gretig aantik, word ik luid toegejuicht door ongeveer 20 mensen op hometrainers (nadat ik hen ook een applausje geef in het voorbijgaan) en zijn er zelfs kinderen die een stukje met me mee rennen.
Eerlijk is eerlijk, dat zijn dan toch de mooie momentjes tijdens zo’n loopje!

Maar dan wordt het weer rustiger om me heen, de toeschouwers verdwijnen en ik loop het laatste stuk richting het circuit.
Dit is toch het minst leuke stukje van de loop, want hoe zwaar het strand en de duinen ook waren; er was altijd wel iets om van te genieten. Hier niet, ik loop over een parkeerterrein met rechts geparkeerde auto’s en links slippende auto’s tijdens een slipcursus.
Als ik even verder een bocht door ga en in de verte de finish zie weet ik twee dingen: ik ben er bijna! Maar het is nog wel een paar honderd meter alleen maar rechtdoor.
Eerst kom ik door een kleine tunnel, dan loop ik het circuit weer op, links van me staat een DJ wat plaatjes te draaien en even verderop staat aan de rechterkant een drumband.

Nog ongeveer 200 meter, inmiddels staat het aan de rechterkant helemaal vol met mensen, dit is toch altijd het moment dat de vreugde komt, het kan nu echt niet meer mis gaan!
En dan kom ik over de finish! Ik bal m’n vuisten en er komt iets van een schreeuw uit m’n mond, ik heb het gehaald!

Nu loop ik met een grote grijns richting m’n medaille en wat drinken. Onderweg feliciteer ik nog wat “bekenden” van tijdens de loop, iedereen lijkt blij te zijn dat ze het weer gehaald hebben.
Als ik naar m’n tas loop merk ik dat ik toch nog wel redelijk fit ben, ik heb geen last van pijntjes of van andere gekke dingen.

Al met al was het een mooie dag met een goede organisatie en perfect weer!
Of ik er volgend jaar weer bij ben? Dan misschien bij de 12km, zeker niet de halve marathon..